Οι νέοι αυτοί πολιτικοί αφενός μπορούν να συνομιλήσουν ισότιμα με οποιοδήποτε Ευρωπαίο ομόλογό τους και αφετέρου μπορούν να εντυπωσιάσουν με τις γνώσεις τους το κοινό μιας εξειδικευμένης επιστημονικής εκδήλωσης. Το μόνο πρόβλημα που έχει η νέα πολιτική τάξη είναι ότι είναι όμηρος της κοινής γνώμης και για αυτό διοικεί “by the book”, με συνέπεια να μην λαμβάνονται οι αποφάσεις που απαιτούνται για τη ρήξη με το παρελθόν και τη μετάβαση στο μέλλον.
Στην πραγματικότητα, η νέα γενιά πολιτικών είναι πιο κομφορμίστρια από τη γενιά των κοινοταρχών της δεκαετίας του 1950, η οποία είχε ταυτίσει τον εκσυγχρονισμό με την ασφαλτόστρωση του δρόμου εισόδου στο χωριό. Άλλωστε, όπως εκείνοι οι κοινοτάρχες επιβεβαίωναν την εξουσία τους πίνοντας καφέ με τον δάσκαλο, τον παπά και τον χωροφύλακα, έτσι και η νέα γενιά πολιτικών, αν και είναι κάτοχος διδακτορικών τίτλων, φωτογραφίζεται με το δεσπότη και το συνταγματάρχη για να αντλήσει κύρος και ψήφους από τις δεξαμενές της Εκκλησίας και των ενόπλων δυνάμεων. Προφανώς, ο δάσκαλος βγήκε από το φωτογραφικό κάδρο επειδή η παρουσία του δεν θεωρείται απαραίτητη μετά την απόκτηση μεταπτυχιακού τίτλου.
Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να αναφερθούμε ειδικά στους γόνους πολιτικών τζακιών που, εκτός από τους ψηφοφόρους του πατέρα τους, προικίστηκαν και με σπουδές σε καταξιωμένα διεθνή πανεπιστήμια. Ενώ λοιπόν έχουν όλα τα προσόντα για να κάνουν διεθνή καριέρα, τελικώς φωτογραφίζονται με το δεσπότη και το συνταγματάρχη ώστε να μη στενοχωρήσουν τον πατέρα τους, που ήθελε να συνεχιστεί οπωσδήποτε η οικογενειακή πολιτική παράδοση. Προφανέστατα, οι άνθρωποι που δεν μπορούν να πουν «όχι» στον πατέρα-δυνάστη δεν θα τολμήσουν να πάνε ούτε κόντρα στην κοινή γνώμη και για αυτό θα διοικούν έχοντας πάντα για ευαγγέλιο τις δημοσκοπήσεις. Αυτά όμως είναι θέματα που θα συζητήσουν με τον ψυχολόγο τους οι επόμενες γενιές Ελλήνων πολιτικών, οι οποίες δεν θα φοβούνται να παραδεχτούν ότι η κατάθλιψη μπορεί να απλώσει τη σκιά της και πάνω από τα πολιτικά τζάκια.
Στο αμιγώς πολιτικό κομμάτι της υπόθεσης, είναι τουλάχιστον ευδιάκριτη η αδυναμία λήψης ουσιαστικών αποφάσεων από τους νέους αιρετούς, καθώς εστιάζουν στη διαχείριση της καθημερινότητας με κύριο στόχο την εδραίωση της θέσης τους και την περαιτέρω ενίσχυση της δικτύωσής τους με ομότιτλους κατόχους πτυχίων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τόσο τα κόμματα όσο και οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις τείνουν να μετατραπούν σε «gentlemen’s club» για κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων και ξένων γλωσσών . Τελικώς, και η πολιτική όπως και η ζωή είναι… αλλού.
