Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Σεμπαστιάν Λεκορνί ανακοίνωσε την Τρίτη ότι η κυβέρνηση παίρνει πίσω τις αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης που είχε περάσει ο Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν το 2023. Η κίνηση αυτή είναι μια προσπάθεια κατευνασμού της αντιπολίτευσης, η οποία ζητούσε την ακύρωση των αλλαγών στο συνταξιοδοτικό με αντάλλαγμα τη στήριξη του προϋπολογισμού του 2026. Την ίδια ώρα, η Γερμανία ετοιμάζει να εφαρμόσει από την 1η Ιανουαρίου 2026 μία «ενεργό σύνταξη», που θα επιτρέπει σε όσους συνεχίζουν να εργάζονται μετά τη νόμιμη ηλικία να κερδίζουν έως και 2.000 ευρώ μηνιαί
ως αφορολόγητα. Οι δύο αυτές αποφάσεις αποτυπώνουν τις πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις που προκαλεί το δημογραφικό πρόβλημα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο: Να διασώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία χωρίς να συγκρουστούν με εκατομμύρια εργαζόμενους και συνταξιούχους, που δεν θέλουν αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Οι Γάλλοι αντιδρούν για την αύξηση από τα 62 στα 64 έτη, ενώ στην Ελλάδα η σύνταξη στα 67 έχει καθιερωθεί εδώ και χρόνια. Από φέτος, μάλιστα, οι συνταξιούχοι μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται χωρίς περικοπές στη σύνταξή τους. Η Ελλάδα προχώρησε βίαια σε αλλαγές εξαιτίας της χρεοκοπίας του 2010, χωρίς όμως να διασφαλίσει τη βιωσιμότητα των συντάξεων ούτε την αντοχή της αγοράς εργασίας. Το ποσοστό του υπερήλικου πληθυσμού είναι τόσο μεγάλο, που γεννά μεγάλα ερωτηματικά για το μέλλον. Αν στην εξίσωση προστεθούν η Τεχνητή Νοημοσύνη και η πολιτική ηγεσία που κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί των “αναπλάσεων”, το μέλλον μοιάζει εφιαλτικό. Ειδικά στη Μεσσηνία, όπου οι νέοι συνεχίζουν να φεύγουν, ο παραγωγικός ιστός δεν μπορεί να μείνει όρθιος χωρίς χιλιάδες συνταξιούχους που θα συνεχίσουν να εργάζονται. Κι ενώ η Ευρώπη ψάχνει τρόπους να κρατήσει ενεργούς τους ηλικιωμένους, οι δικοί μας εργατοπατέρες παραμένουν αγκιστρωμένοι στον 19ο αιώνα.
