Παράλληλα, σε επίπεδο περιφερειακών ενοτήτων, όπως ονομάζονται πλέον οι νομοί, ετοιμάζονται οι μεγάλοι αγώνες για τη διατήρηση των νοσοκομείων, των στρατοπέδων και των σχολών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οι τοπικοί αγωνιστές είναι αποφασισμένοι να δώσουν μάχη για να μην κλείσει ούτε ένα ταχυδρομικό γραφείο και θα στήσουν οδοφράγματα για να μην φύγουν οι φοιτητές που σπουδάζουν στις σχολές παραγωγής ανέργων. Στο πλευρό των τοπικών αγωνιστών στέκονται οι άρχοντες, εκδίδοντας το ένα ψήφισμα μετά το άλλο και οι βουλευτές που βομβαρδίζουν με ερωτήσεις τους αρμόδιους υπουργούς.
Γιατί φτάσαμε όμως ένα βήμα πριν την… επανάσταση; Για έναν πολύ απλό λόγο. Επειδή οι περισσότερες υπηρεσίες δημιουργήθηκαν και λειτουργούν για να εξυπηρετήσουν τις πελατειακές ανάγκες των πολιτικών και όχι τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας. Με απλά λόγια, οι περισσότεροι άρχοντες και βουλευτές εκλέχτηκαν έχοντας ως βασικό σύνθημα: "Ενα πανεπιστήμιο σε κάθε πόλη και ένα ιατρικό κέντρο σε κάθε χωριό". Ετσι η Ελλάδα γέμισε με πανεπιστήμια με επισκέπτες καθηγητές και άνεργους αποφοίτους. Ετσι η Ελλάδα γέμισε με ιατρικά κέντρα χωρίς… προσωπικό. Ετσι η Ελλάδα γέμισε με στρατόπεδα σε πολλά από τα οποία στην πρωινή αναφορά είναι παρόντες περισσότεροι συνταγματάρχες από στρατιώτες. Ετσι η Ελλάδα γέμισε με αργόσχολους ακριβοπληρωμένους διευθυντές και προέδρους καταστημάτων και οργανισμών.
Το παραμύθι με τις χίλιες και μια υπηρεσίες θα συνεχιζόταν κανονικά δεν ξεσπούσε η οικονομική κρίση. Είναι σίγουρο ότι αν οι κουτόφραγκοι συνέχιζαν να μας δίνουν άνευ όρων δανεικά, στο τέλος θα είχαμε περισσότερες υπηρεσίες από…. κατοίκους. Το πάρτι όμως τελείωσε. Τελείωσε το πάρτι αλλά το πελατειακό σύστημα ζει και βασιλεύει. Για αυτό άρχοντες και βουλευτές παριστάνουν τους ανήξερους και συνεχίζουν το πάρτι των υποσχέσεων, των ψηφισμάτων και των κοινοβουλευτικών ερωτήσεων. Αρχοντες και βουλευτές γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν τελειώσει το πάρτι των πελατειακών σχέσεων, τότε αυτομάτως η εκλογική γιορτή θα μετατραπεί σε ένα απέραντο μνημόσυνο. Αρα τοπικοί άρχοντες και βουλευτές θα αγωνιστούν μέχρις εσχάτων για να παραμείνει ανοιχτό το ταχυδρομείο της Κάτω Ραχούλας. Τα υπόλοιπα είναι θεωρίες των… κουτόφραγκων περί οικονομιών κλίμακας και άλλων δαιμονίων της Εσπερίας.
Αν θέλαμε να γίνουμε Εσπερία, που δεν θέλουμε, θα συζητούσαμε για τις ανάγκες που εξυπηρετεί το ταχυδρομείο της Κάτω Ραχούλας και πόσο κοστίζει στο φορολογούμενο πολίτη. Αν θέλαμε να γίνουμε Εσπερία θα συζητούσαμε γιατί χρειάζονται περισσότεροι συνταγματάρχες από στρατιώτες και τι ακριβώς εξυπηρετεί ένα ιατρικό κέντρο χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Αν θέλαμε να γίνουμε Εσπερία θα συζητούσαμε για νέους τρόπους εξυπηρέτησης των πολιτών που ζητούν στην περιφέρεια. Αν… Με "αν" όμως δε γράφεται ιστορία ούτε λαμβάνονται αποφάσεις. Οι πολιτικοί αποφασίζουν και όπως φαίνεται, είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν για το ταχυδρομείο της… Κάτω Ραχούλας. Οι υπόλοιποι θα παρακολουθήσουμε τον… αγώνα από τον καναπέ, γνωρίζοντας ότι το πελατειακό σύστημα ζει και βασιλεύει. Αγωνιστές και πελάτες γίνανε μαλλιά κουβάρια.
