Τον ίδιο ακριβώς στόχο έχουν επίσης οι συντεχνίες της παρακμής και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες που φοβούνται τον ανταγωνισμό όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ολοι αυτοί αντιστέκονται σε κάθε μεταρρύθμιση πιστεύοντας ότι μπορούν να συνεχίσουν το πάρτι και μετά τη χρεοκοπία.
Συγκεκριμένα, κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν έχει ταχθεί ουσιαστικά και ανεπιφύλακτα υπέρ της αξιοκρατίας ξεκαθαρίζοντας στους ψηφοφόρους ότι δεν θα κάνει ρουσφέτια και προσλήψεις χειροκροτητών. Αντιθέτως όλα τα κόμματα κλείνουν το μάτι στους δημόσιους υπαλλήλους που προσελήφθησαν επειδή είχαν γρήγορο χέρι στην… αφισοκόλληση και τους υπόσχονται ότι δεν θα τους πειράξει κανένας μέχρι να πάρουν σύνταξη. Παράλληλα και στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας αφήνουν να εννοηθεί ότι σύντομα θα ανοίξει ένας νέος κύκλος προσλήψεων στο Δημόσιο και ότι θα προσληφθούν οι χειροκροτητές του κόμματος.
Εννοείται ότι κανένα κόμμα δεν θέλει έναν αποτελεσματικό δημόσιο τομέα με καλοπληρωμένους υπαλλήλους. Αντιθέτως θέλουν εξαρτημένους υπαλλήλους που θα εκτελούν αγόγγυστα ρουσφετολογικές εντολές. Για παράδειγμα: Ενώ όλοι διαπιστώνουν ότι ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός είναι τουλάχιστον ανίκανος αν όχι διεφθαρμένος, κανένας πολιτικός και κανένα κόμμα δεν προτίθεται να τον διαλύσει και να τον αντικαταστήσει με ένα νέο οργανισμό που θα στελεχωθεί αξιοκρατικά με καλά αμειβόμενους οικονομολόγους. Εννοείται ότι δεν χρειάζεται να απολυθούν οι σημερινοί υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών. Αρκεί να μετακινηθούν σε υπηρεσίες άλλων οργανισμών και να σταματήσουν να συναλλάσσονται με όσους “εξυπηρέτησαν” στο παρελθόν εκτελώντας πολιτικές εντολές.
Προσωπικά θα πρότεινα οι δημόσιοι υπάλληλοι να μετατίθενται κάθε πενταετία όπως οι στρατιωτικοί, ώστε να μην “παραγνωρίζονται” με την τοπική κοινωνία, αλλά γνωρίζω ότι αυτή η πρόταση δεν έχει καμία τύχη και απλώς την αναφέρω για να… γεμίσω τη σελίδα. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ να καταλάβω πώς σε μια μικρή κοινωνία ο θείος θα ελέγξει τον ανιψιό και πώς ο σύζυγος δεν θα ενημερώσει τη… σύζυγο για τους ελέγχους που διενεργεί σε πελάτες της το κλιμάκιο στο οποίο προΐσταται. Θα μου πείτε: Απαγορεύεται να είναι ο σύζυγος εφοριακός και η σύζυγος ή ο γιος να διατηρεί λογιστικό γραφείο; Φυσικά και δεν είναι παράνομο, αλλά η σχέση νόμιμου και ηθικού είναι θέμα για άλλο άρθρο. Ολα αυτά όμως είναι πολύ ψιλά γράμματα για τα κόμματα και γι' αυτό κανένας δεν ασχολείται με αυτονόητες μικρές μεταρρυθμίσεις που θα άλλαζαν το τοπίο στο βάλτο της παρακμής.
Ομως δεν έχουν βαλτώσει μόνο τα κόμματα. Στο βάλτο έχουν βουλιάξει και οι συντεχνίες της παρακμής που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο. Για παράδειγμα οι μηχανικοί έχουν άποψη για τα πάντα αλλά παθαίνουν αλαλία αν τους ζητήσεις να σχολιάσουν τα υπερκοστολογημένα δημόσια έργα. Στην πραγματικότητα όλοι γνωρίζουν ότι το δημόσιο τετραγωνικό μέτρο κοστίζει πολλαπλάσια από το ιδιωτικό τετραγωνικό μέτρο, αλλά… μούγγα στη στρούγκα γιατί όλοι έχουν βάλει το δάχτυλο στο βάζο με το δημόσιο μέλι και καλό είναι να μην συζητάμε με ποιον τα έφαγε μαζί ο Πάγκαλος. Αν ανοίγαμε αυτή τη συζήτηση ίσως να μαθαίναμε και ποιοι επωφελούνται από τους πρόχειρους διαγωνισμούς και τις απευθείας αναθέσεις. Ισως επίσης και να μαθαίναμε για ποιο λόγο δεν μπαίνει ετήσιο πλαφόν στις αναθέσεις και τους πρόχειρους διαγωνισμούς ή για ποιο λόγο δεν δίνονται στη δημοσιότητα ετήσιοι συγκεντρωτικοί πίνακες με τα έργα όλων των εργολάβων. Φυσικά τότε θα ανοίγαμε παράλληλα με τη συζήτηση για τα γενόσημα και το θέμα με τα φακελάκια των γιατρών. Επειδή όλοι μας όμως έχουμε κάποιο πρόβλημα υγείας και δεν παίζουμε με τα… νυστέρια, κλείνουμε γρήγορα - γρήγορα αυτή την παράγραφο και ανοίγουμε καινούργια για τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις.
Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι σε οποιαδήποτε πρόταση συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα περισσότερο από όλους αντιδρά ο… ιδιωτικός τομέας. Το παράδοξο αυτό κάθε άλλο παρά παράλογο είναι αφού οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες πέρασαν ζωή χαρισάμενη πουλώντας στο Δημόσιο ή με τις πλάτες του κράτους φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ετσι και αλλιώς ελάχιστες ελληνικές επιχειρήσεις προτιμούν να λειτουργούν σε συνθήκες ανταγωνισμού αφού οι περισσότερες θα ήθελαν είτε να συνεχιστεί η προστατευτική πολιτική των δασμών είτε να μην τελειώσουν ποτέ τα δανεικά με τα οποία το ελληνικό Δημόσιο αγόραζε από τους ιδιώτες φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Δυστυχώς όμως τα δανεικά τελείωσαν και ανεξάρτητα από τη βούληση των κοινωνικών και πολιτικών εταίρων, όταν τελειώσουν οι αυταπάτες θα συζητήσουμε πραγματικά για τις μεταρρυθμίσεις. Οταν και… αν τελειώσουν οι αυταπάτες. Γιατί υπάρχει ανοιχτό το ενδεχόμενο να… βουλιάξουμε γιατί δεν θα αλλάξουμε. Για την ακρίβεια, βουλιάζουμε γιατί δεν θέλουμε να αλλάξουμε.
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
