Αν όμως θέλει κανείς να πολλαπλασιάσει τα οφέλη για την τοπική κοινωνία, αρκεί η παραχώρηση τμήματος του λιμένα ή των σχετικών δικαιωμάτων ελλιμενισμού και διέλευσης σε ιδιώτη, ο οποίος θα έχει το ενδιαφέρον και την υποδομή να κρατά στο απαραίτητο επίπεδο και να προσελκύει πελάτες και να δημιουργεί συνέργειες με την τοπική κοινωνία και οικονομία. Ακόμα και αν η παραχώρηση γίνει έναντι συμβολικού τιμήματος, π.χ. 1 ευρώ ανά έτος, η επένδυση και η οικονομική δραστηριότητα είναι συμφέρουσες. Η απαραίτητη προϋπόθεση, που δεν είναι τόσο δύσκολο να διασφαλιστεί, είναι η συνεργασία του κράτους, ήτοι η συνεργασία του Λ.Σ. -κυρίως- για την εφαρμογή των σχετικών νόμων εισόδου-εξόδου από τη χώρα και τη λιμενική ζώνη. Οι λοιπές κουβέντες, μελέτες, συζητήσεις, ενδοιασμοί κ.λπ. είναι περιττοί και συγκαλύπτουν συμφέροντα. Διεθνής και εγχώρια εμπειρία για τη σύνταξη, εφαρμογή και εκτέλεση σχετικών συμβάσεων παραχώρησης με εμπορική επιτυχία και προστασία των συμφερόντων του Δημοσίου και της τοπικής κοινωνίας υπάρχει. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό ξανά».
Αυτό τονίζει ο επικεφαλής του Τμήματος Ναυτιλιακών Σπουδών στην Ανωτάτη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Εμπορικού Επιμελητηρίου του Αμβούργου Prof. Dr. Ορέστης Σχινάς, σύμφωνα με σχόλιο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της "Ε" από το Μεσσήνιο διπλωματικό Σταύρο Σταθουλόπουλο
Στη συνέχεια ο κ. Σταθουλόπουλος σχολιάζει με αφορμή το άρθρο "Το ανομολόγητο σχέδιο για το λιμάνι της Καλαμάτας": «Εχει δίκιο ο έμπειρος καθηγητής. Το πρόβλημα όμως είναι ότι με το άκουσμα "ιδιώτης" στη χώρα μας ενεργοποιούνται αυτομάτως αντανακλαστικά δαιμονοποίησης του επιχειρείν (εδώ ακόμη κι ο Κωνσταντακόπουλος κι ο Καρέλιας τα έχουν κατά καιρούς "ακούσει" από ορισμένους). Επομένως, με την νοοτροπία που έχουμε να μην αλλάζει τίποτε (κλασικό παράδειγμα η χρόνια εκκρεμότητα με την κυκλοφορία στη Ναυαρίνου), φοβάμαι ότι το πολύ που θα μπορούσαμε τελικά να καταφέρουμε είναι ή να απαλλαγούμε από τις άχρηστες αποθήκες ή τουλάχιστον να τις μετασκευάσουμε για να καταστεί διαθέσιμη αυτή η προβλήτα και στα κρουαζιερόπλοια. Δεν είναι δα και τεράστιο το λιμάνι μας…».
Στον αντίποδα ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας όχι μόνο δεν θέλει να ιδιωτικοποιήσει το λιμάνι αλλά ζητάει να γίνει δημοτική επιχείρηση και η μαρίνα. Ουσιαστικά ο κ. Νίκας δεν ζητάει τίποτα διαφορετικό από αυτά που υπόσχονται η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Κόμματα, πολιτικοί και τοπικοί άρχοντες θέλουν να ελέγχει το κράτος την οικονομία για να διορίζουν "πελάτες", με στόχο να εκλεγούν ή να επανεκλεγούν. Από εκεί και πέρα όταν ο ψηφοφόρος ακούει το δεξιό δήμαρχο και το ΣΥΡΙΖΑ να ζητούν κρατικοποιήσεις μάλλον θα επιλέξει το γνήσιο εκπρόσωπο του κρατισμού που δεν είναι άλλος από το ΣΥΡΙΖΑ. Κάπως έτσι κυριαρχεί ο κρατισμός στην Ελλάδα και κάπως έτσι οι δεξιοί δήμαρχοι κουβαλούν νερό στο μύλο του ΣΥΡΙΖΑ.

Θανάσης Λαγός
e-mail: lathanasis@yahoo.gr