Είναι φανερό ότι τις τελευταίες εβδομάδες η κυβέρνηση έχει ρίξει "λευκή πετσέτα", καθώς αναβάλλει από μέρα σε μέρα την ανακοίνωση αποφάσεων που έπρεπε να έχουν ληφθεί… πέρσι. Οι υπουργοί σχολιάζουν, διαφωνούν, κάνουν διάλογο αλλά δεν… αποφασίζουν. Ετσι ακούμε συνεχώς για αναδιάρθρωση των ΔΟΥ, αλλά αναδιάρθρωση δεν βλέπουμε. Διαβάζουμε για συγχωνεύσεις ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά συγχωνεύσεις δεν βλέπουμε. Μαθαίνουμε για κλείσιμο στρατοπέδων, αλλά όλα τα στρατόπεδα συνεχίζουν να λειτουργούν. Ανακοινώνουν το σχέδιο για τις συγχωνεύσεις των νοσοκομείων, αλλά "ξεχνούν" να αναφέρουν ποια νοσηλευτικά ιδρύματα θα κλείσουν. Υπάρχει, λένε, σχέδιο για την εκμετάλλευση των λιμανιών και των αεροδρομίων, αλλά... δεν το ανακοινώνουν. Σχέδιο υπάρχει επίσης για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά κανείς δεν το γνωρίζει πλην αυτών που το εκπόνησαν.
Γιατί δεν ανακοινώνονται τα σχέδια; Επειδή κανένας υπουργός δεν θέλει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και να χρεωθεί το κόστος που συνεπάγεται η εφαρμογή των αποφάσεων. Δυστυχώς οι υπουργοί, και γενικότερα οι πολιτικοί, ως γνωστόν ενδιαφέρονται μόνο για την επανεκλογή τους και όχι για το κοινό καλό. Ετσι έμαθαν να πολιτεύονται κι έτσι συνεχίζουν, ενώ η χώρα οδηγείται στον γκρεμό.
Πριν εκλεγούν έταζαν στους ψηφοφόρους λαγούς με πετραχήλια, και τώρα τρέχουν και δε φτάνουν. Πριν εκλεγούν υπόσχονταν ότι θα λύσουν τη σύμβαση παραχώρησης του λιμανιού του Πειραιά στην Cosco, και τώρα ψάχνουν τρόπο για να πουν στους συνδικαλιστές ότι θα πουλήσουν τη ΔΕΗ. Πριν εκλεγούν έλεγαν "όχι σε όλα", και τώρα φοβούνται να πουν ένα "όχι" σ' όσους έχουν πάρει τη θέση τους στα χαρακώματα της άρνησης.
Ετσι κι αλλιώς η διαδρομή για τη νίκη στις εκλογές είναι γνωστή: Το αντιπολιτευόμενο κόμμα, για να γίνει κυβέρνηση, ταμπουρώνεται στα χαρακώματα της άρνησης και καταγγέλλει κάθε κυβερνητική απόφαση που θίγει τα συμφέροντα μιας ομάδας εν δυνάμει ψηφοφόρων. Με τη σειρά του το κυβερνητικό κόμμα, όταν γίνει… μειοψηφία, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να πιάσει θέση στα χαρακώματα της άρνησης. Ετσι πέρασαν οι τελευταίες δεκαετίες - με συνέπεια το δημόσιο χρέος να γίνει δυσθεώρητο και ν' απειλεί να πνίξει τη χώρα.
Στο ίδιο μήκος κύματος με τους κυβερνήτες όμως, βρίσκονται τόσο οι περιφερειακοί όσο και οι τοπικοί άρχοντες. Αυτή την περίοδο έχουν ταμπουρωθεί στα χαρακώματα της άρνησης και εκδίδουν ψηφίσματα κατά των… συγχωνεύσεων παντός είδους. Ολοι λένε "όχι σε όλα", αλλά κανένας δεν υποβάλλει μια εναλλακτική πρόταση.
Συγκεκριμένα η Περιφέρεια Πελοποννήσου, παρακολουθεί από μακριά τη συζήτηση για την αναδιάρθρωση των δημόσιων υπηρεσιών, λες και όλα αυτά θα συμβούν... σε μιαν άλλη χώρα. Τι θα έκανε μια σοβαρή περιφερειακή αρχή; Θα διατύπωνε τις δικές της προτάσεις για τις συγχωνεύσεις οργανισμών, φορέων και υπηρεσιών της επικράτειάς της. Θα διατύπωνε μια συνολική πρόταση, ώστε να μην αδικηθεί κανένας νόμος και καμία πόλη. Για παράδειγμα: Πολύ σωστά ο περιφερειάρχης Κορινθίας Γιώργος Δέδες δήλωσε ότι καλώς κλείνει το στρατόπεδο της Κορίνθου και ζήτησε να δοθούν οι εγκαταστάσεις στην τοπική κοινωνία. Τι λένε όμως οι αντιπεριφερειάρχες Μεσσηνίας, Αρκαδίας, Λακωνίας και Αργολίδας για τα στρατόπεδα που λειτουργούν στις δικές τους περιφερειακές ενότητες; Υπάρχει συνολική πρόταση της Περιφέρειας Πελοποννήσου ή ο κάθε αντιπεριφερειάρχης δηλώνει ό,τι θέλει;
Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει συνολική πρόταση. Οπως δεν υπάρχει συνολική πρόταση για τις συγχωνεύσεις πανεπιστημίων, νοσοκομείων και δημόσιων υπηρεσιών.
Πρόταση όμως δεν έχουν ούτε οι δημοτικοί άρχοντες. Το μόνο που κάνουν και οι δήμαρχοι είναι να λένε "όχι σε όλα". Λένε "όχι" στις καταργήσεις και τις συγχωνεύσεις προσδοκώντας να αποκομίσουν το μέγιστο εκλογικό όφελος στο μέλλον, ώστε να επανεκλεγούν. Για όλα τα υπόλοιπα... ας αποφασίσει η κυβέρνηση. Οταν, εάν και εφόσον αποφασίσει η κυβέρνηση ποια στρατόπεδα θα κλείσουν, τότε θα θυμηθούν οι δήμαρχοι να... διεκδικήσουν τις εκτάσεις των στρατοπέδων.
Με απλά λόγια: Η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς τον γκρεμό και οι άρχοντες ακόμα ψαρεύουν ψήφους από το ρέμα των δυσαρεστημένων. Η χώρα βαδίζει προς την καταστροφή κι αυτοί παρακολουθούν την πορεία της ταμπουρωμένοι στα χαρακώματα της άρνησης. Μοιραίοι κι άβουλοι όπως πάντα, προσμένουν ακόμα κάποιο θαύμα. Ακούν το ρέμα της δυσαρέσκειας, αλλά δεν βλέπουν τον γκρεμό... κι ας στέκονται από πάνω του.
