Απόλυτη ησυχία -με μερικά... αστραπόβροντα, που όταν σταματούν την κάνουν ακόμα πιο εκκωφαντική- επικρατεί στο θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών.
Θεωρητικά οι κατευθύνσεις έχουν δοθεί και οι διαδικασίες υποτίθεται ότι έχουν δρομολογηθεί, ωστόσο... δεν κουνιέται φύλλο.
Είναι ζήτημα αν ξέρει κανείς πότε, πού και κυρίως αν και για πόσο χρονικό διάστημα θα εγκατασταθούν οι δεματοποιητές.
Την ίδια στιγμή μάλιστα ακούγονται θριαμβολογίες ότι... οσονούπω «αποκαθίστανται» οι χωματερές και σε λίγα... τέρμινα θα έχουμε και ολοκληρωμένη διαχείριση. Ποια θα είναι αυτή όμως δεν το ξέρουμε ακόμα, όπως δεν ξέρουμε επίσης με ποιες υποδομές θα λειτουργήσει, ούτε πού θα δημιουργηθούν οι υποδομές αυτές.
Φαίνεται ότι για μία ακόμα φορά έχουμε πιστέψει ότι μπορούμε να συνεχίζουμε ανέξοδα ν' αναλωνόμαστε στο γνωστό κι αγαπημένο μας σπορ: να λέμε «όχι» σε προτάσεις και χωροθετήσεις που δεν μας αρέσουν όταν αφορούν τη γειτονιά μας, και να συναινούμε όταν αυτές αφορούν... το γείτονα.
Προφανώς γι’ άλλη μια φορά επαφιόμαστε στον γνωστό «θεό της Ελλάδας», ότι θα προκύψει η λύση ως διά μαγείας και χωρίς να ενοχληθεί κανείς.
Υπάρχουν νέα όμως... Αφ’ ενός ο «θεός της Ελλάδας» αλλαξοπίστησε. Αφ’ ετέρου, κανείς ποτέ δεν έχει πετύχει να φτιάξει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά.
Αν και στην περίπτωσή μας σπάσιμο θέλουν όχι τα... αυγά, αλλά κάποια κεφάλια που δεκαετίες τώρα βολεύονται κι αδιαφορούν -ακόμα και τώρα- για το μπάχαλο που με μαθηματική ακρίβεια ήταν αναμενόμενο ότι θα προκύψει.
Τώρα, «βυθίζομαι στην πέτρα», όπως έγραφε και ο μεγάλος μας  Σεφέρης στο «Μυθιστόρημα»...

Βασίλης Μπακόπουλος