Συχνά γράφεται στις εφημερίδες πόσο δύσκολο είναι να κινείσαι ως πεζός στην πόλη, όχι λόγω αποστάσεων, αφού η Καλαμάτα είναι μια πόλη που περπατιέται! Τις αποστάσεις όμως για να τις διανύσεις πρέπει να είσαι προσεκτικός, αφού υπάρχουν μικρές παγίδες που μπορούν όμως να δημιουργήσουν μεγάλα προβλήματα.
Σκεφτείτε τώρα, πόσο δυσκολότερη καθίσταται η κατάσταση όταν πρόκειται για ηλικιωμένους ανθρώπους ή για έχοντες κινητικές δυσκολίες ή προβλήματα όρασης. Πρόσφατα χρειάστηκε να ακολουθήσω το δρομολόγιο συγγενικού μου ατόμου ηλικιωμένου που έχει χάσει την όρασή του, και διαπίστωσα ότι αν και είχε συνοδό, η κυκλοφορία κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Οχι μόνο λόγω μη ύπαρξης των ανάλογων υποδομών (ράμπες, διαβάσεις κ.λπ.) αλλά λόγω και της ανύπαρκτης ανθρώπινης ευαισθησίας.
Το πρώτο κρούσμα ήταν όταν λίγο μετά τις 8 το πρωί το λεωφορείο του ΚΤΕΛ με το οποίο έφτασε ο άνθρωπος στην Καλαμάτα έκανε στάση να τον αποβιβάσει στην οδό Αρτέμιδος (παλαιό ΚΤΕΛ). Για να κατέβει τυφλός άνθρωπος λογικό είναι ότι έκανε κάποια λεπτά. Ο οδηγός όμως του ΙΧ που ήταν ακριβώς πίσω από το λεωφορείο, από το πρώτο κιόλας λεπτό άρχισε να κορνάρει επίμονα λες και το όχημα του ΚΤΕΛ είχε σταματήσει... έτσι για πλάκα. Πάει αυτό, λες "έτυχε ένας". Αμ σε μια απόσταση σχετικά μικρή που χρειάστηκε να την περπατήσει, μόνο... κάναν ελέφαντα δεν βρήκε μπροστά του ο χριστιανός. Τι αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω στα πεζοδρόμια, τι μηχανάκια, τι ποδήλατα που κινούνταν πάνω στα πεζοδρόμια, τι πλάκες που λείπουν, τι οδηγοί που δεν σταματάνε για να μπορέσεις να περάσεις από τη μια πλευρά του δρόμου στην άλλη... Και απορώ, πόσο μυαλό πρέπει να διαθέτει κανείς εκείνη τη στιγμή που κάνει... την καγκουριά; Ε, ναι λοιπόν, τόσο για να μπορεί να την κάνει.