Δημήτρης Πλεμμένος

Είναι εύκολο και προσφιλής τακτική αρκετών να χρησιμοποιούν ένα γενικό φαινόμενο ως δικαιολογία για να καλυφθεί η αδράνεια ή ακόμα και η ανεπάρκειά τους. Φυσικά η οικονομική κρίση “πνίγει” την ελληνική κοινωνία με τις επιπτώσεις εκτός από πολιτικές (στα όρια του γελοίου) να είναι πρωτίστως κοινωνικές, αφού αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος χαμένος αυτής της υπόθεσης είναι ο πολίτης. Θα πρέπει όμως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να τα φορτώνουμε όλα στην κρίση ή μήπως θα πρέπει και σε τοπικό επίπεδο να δοθεί η μάχη και ας χαθεί; Αναμφισβήτητα οι ΟΤΑ βιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα της υποχρηματοδότησης, αλλά πλέον θα πρέπει τα αυτιά και τα μυαλά να είναι ανοιχτά σε καινούριες ιδέες και τρόπους για να βρεθούν λύσεις. Γιατί δηλαδή θα πρέπει όλες οι ιδέες της συμπολίτευσης να θεωρούνται εφικτές και αντίστοιχα αυτές της αντιπολίτευσης να απορρίπτονται ή να... αναβάλλονται και να παρουσιάζονται αργότερα ως προϊόν σκέψης άλλου; Τα πράγματα δείχνουν ότι όποιος παραμένει κολλημένος σε στενές κομματικές γραμμές και δεν... καταδέχεται καν να συνδιαλαγεί με τον απέναντι, δεν έχει παρά να μετράει αντίστροφα. Ακόμα κι αν τα παραπάνω δεν αγγίζουν κανέναν από τους αρμόδιους, και αν οι φορείς της εξουσίας πιστεύουν ακράδαντα ότι οι αντιπολιτευόμενοι είναι ανάξιοι και εκτός τόπου και χρόνου, ας τους εκθέσουν. Ας συγκροτηθούν σε τοπικό επίπεδο διαπαραταξιακές ομάδες, οι οποίες θα πρέπει εντός συγκεκριμένου χρόνου να παρουσιάσουν προτάσεις ανά θεματική ενότητα, καθώς και πλάνο υλοποιήσεών τους. Εφόσον κάτι προχωρήσει αυτό θα το πιστώνεται η συλλογική προσπάθεια παρόλες τις αντιθέσεις, ενώ αν δεν ευδοκιμήσει ή δεν υπάρξει αποτέλεσμα, τότε ο δήμαρχος -ή ο οποιοσδήποτε άρχων- νομιμοποιείται πλήρως να εκθέσει δημοσίως αυτούς που αδράνησαν.