Και αυτή είναι τα οδικά έργα που έχει ανάγκη ο τόπος μας, ο οποίος έχει σημαντικές προοπτικές ανάπτυξης, που έχει γίνει πιο ελκυστικός, αλλά έχει και μια οδυνηρή πραγματικότητα. Εσωτερικό οδικό δίκτυο τριτοκοσμικό και επικίνδυνο, τροχοπέδη για την ανάπτυξη, που ανήκει και παραπέμπει σε εποχές μιζέριας και απαισιοδοξίας.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας και του τόπου μας, σε επίπεδο νομού, έχει τις ευθύνες του γι’ αυτή την πραγματικότητα, καθώς δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες στις εποχές των παχιών αγελάδων. Ακόμα και σήμερα προγραμματίζει ή ολοκληρώνει κι ετοιμάζεται να εγκαινιάσει έργα ήσσονος σημασίας, που γέρνουν ελλειμματικά στη ζυγαριά κόστους - οφέλους. Οι παθογένειες και οι αρρώστιες του παρελθόντος δε μας έγιναν μάθημα.

Και το κακό είναι πως δε μας έγιναν μάθημα σε μια εποχή που πρέπει να πιάνει τόπο και το τελευταίο ευρώ. Κι έρχεται η άλλη πιο σκληρή πραγματικότητα να μας προσγειώσει ανώμαλα, να μας δείξει ότι πρέπει να αλλάξουμε. Είναι αυτή που φωνάζει πως δεν υπάρχουν πλέον ΕΣΠΑ, χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ενωση ούτε για τα πιο σπουδαία έργα του τόπου μας.

Μιλάμε για την παραλιακή χάραξη στο Καλαμάτα - Ριζόμυλος και ζητάμε αυτοκινητόδρομο, μεγαλύτερο από το Παραδείσια - Τσακώνα και το Λεύκτρο - Σπάρτη (γιατί θα έχει και παράδρομους), τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι εκφράζουν επιφυλάξεις για τον αυτοκινητόδρομο του "Μορέα" και αμφισβητούν την αναγκαιότητα κατασκευής αυτοκινητόδρομου στο Πάτρα - Πύργος. Οδικού άξονα που είναι τμήμα της Ολυμπίας Οδού και ανήκει και στο διευρωπαϊκό δίκτυο της χώρας. 

Οφείλουμε να δούμε την πραγματικότητα και να συνεννοηθούμε, να θέσουμε προτεραιότητες, αν θέλουμε να γίνει κάποιο σημαντικό έργο, αν μας ενδιαφέρει ο τόπος μας. Αν είναι να τσακωνόμαστε για τις εντυπώσεις, για τα ψηφαλάκια, την επικράτηση του κόμματός μας και τη συντριβή του αντιπάλου, θα πανηγυρίζουμε που ο δρόμος Γαργαλιάνοι - Ρωμανού ξεκίνησε το 2005 και ακόμα δεν έχει παραδοθεί.