Βέβαια, ο ίδιος "αγανακτισμένος πολίτης" ο οποίος θα καταδικάσει την... ανάλγητη κρατική εξουσία μέσα από τα social media ή θα κραυγάσει το δίκιο του στα δελτία ειδήσεων, είναι ο ίδιος που διαμαρτύρεται ότι ουδείς ασχολείται με την τήρηση της νομιμότητας, ότι κανένας έλεγχος δεν γίνεται και ζουν ξεχασμένοι στον τόπο τους. Και αυτό ξεκινά από πιο βαθιά, από τα χρόνια της κοινωνικοποίησής μας και το σχολείο, από το κατά πόσο μάθαμε να σεβόμαστε τους κανόνες και να δεχόμαστε τις επιπτώσεις όταν τους παραβαίνουμε. Εχει να κάνει και με την παιδεία που παίρνουμε μέσα από το σπίτι μας, που τις περισσότερες φορές δεν διαφέρει σημαντικά από την υπάρχουσα τάση της κοινωνίας. Και η ελληνική κοινωνία έχει μάθει πως αν παραβείς τους κανόνες δεν θα έχεις επιπτώσεις, αν παρανομήσεις ξέρεις ότι υπάρχει ένα παραθυράκι του νόμου που θα σε γλιτώσει, αν εισπράξεις ένα πρόστιμο ξέρεις ότι θα το ξεπληρώσεις σε δόσεις, και αν... 

Επιστρέφω, όμως, σε αυτό με το οποίο ξεκίνησα, την ευκολία που οι πολίτες ζητάμε την εξαίρεση από τους νόμους και τους κανόνες, κι αυτό το κάνουμε εκθέτοντας όχι τον εαυτό μας, αλλά τους ίδιους τους θεσμούς. Αλλά, δυστυχώς, εδώ στο Νότο της Ευρώπης όποιος έχει τους περισσότερους κολλητούς σε πόστα εξουσίας και ως δημόσιο βήμα έναν προσωπικό λογαριασμό στο Facebook, χαράσσει μικροπολιτική. Οσο για εμάς τους υπόλοιπους, που αντιστεκόμαστε στη νομενκλατούρα των μετρίων, καλό μας κουράγιο!