Η συζήτηση αυτή είναι πολύ μεγάλη και σίγουρα δεν μπορεί να γίνει μέσα σε λίγες εκατοντάδες λέξεις. Σήμερα θα ασχοληθούμε όμως για λίγο με κάποιες αλλαγές που έχουν φέρει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στη σχέση των μέσων ενημέρωσης με τους αναγνώστες τους. 

Αφορμή για τη σημερινή αναφορά είναι τα όλο και αυξανόμενα “κρούσματα” με χρήστες του Διαδικτύου, που εγκαλούν τα μέσα ενημέρωσης για το γεγονός ότι δεν αποκαλύπτουν τα πλήρη στοιχεία, είτε πρόκειται για άτομα με παραβατική συμπεριφορά ή με οποιαδήποτε δραστηριότητα, που προκαλεί μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα σε κάποιο μέρος της κοινωνίας. Με λίγα λόγια δηλαδή, απαιτούν να αναφέρει η κάθε εφημερίδα, τηλεοπτικός σταθμός, ραδιόφωνο ή ιστοσελίδα τα στοιχεία οποιουδήποτε, ο οποίος κατηγορείται για το οτιδήποτε και κάθε φορά που (δεν) γίνεται κάτι τέτοιο κράζουν τους δημοσιογράφους ή το μέσο, αντί να αναρωτηθούν για ποιο λόγο ο Ελληνας νομοθέτης δεν δίνει αυτό το δικαίωμα. 

Μας έκραξαν χθες γιατί δεν αναφέρουμε ποιος επαγγελματίας πούλησε την αλλοιωμένη γουρνοπούλα στο Πεταλίδι, λέγοντας μάλιστα ότι αν ξανασυμβεί αυτό στο μέλλον θα είμαστε και εμείς υπεύθυνοι. Αμέτρητες είναι επίσης οι φορές, που τα έχουμε ακούσει γιατί δεν γράφουμε το όνομα του Χ βιαστή, του Ψ παιδεραστή ή του Ζ κλέφτη. Υπάρχει όμως το τεκμήριο της αθωότητας. Το τεκμήριο αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, προέρχεται από τα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης και σήμερα κατοχυρώνεται και από την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Πρακτικά επίσης, εφόσον κάποιος -συμπεριλαμβανομένων των μέσων ενημέρωσης- δεν το σεβαστεί, είναι έκθετος απέναντι στο νόμο και όποιος θίγεται δικαιούται να προσφύγει νομικά. Τότε βεβαίως κανένας από όλους αυτούς που απαιτούν κάθε φορά να δοθούν τα στοιχεία, δεν θα πει λέξη, ενώ είναι σίγουρο πως στην περίπτωση που ένας δικός τους άνθρωπος βρισκόταν σε θέση κατηγορουμένου, τότε δεν θα ήθελαν να βγει στη φόρα η ταυτότητα. 

Για τις περιπτώσεις μάλιστα, που οι εισαγγελικές αρχές κρίνουν σκόπιμο να ενημερωθεί το κοινό για τα ακριβή στοιχεία κάποιου δράστη, τότε υπάρχει η σχετική διαδικασία, που έχει ενεργοποιηθεί ουκ ολίγες φορές και σε τοπικό επίπεδο. 

Από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να έχει άποψη για το αν όλο αυτό είναι σωστό ή όχι, αλλά όσο υπάρχει νομικό πλαίσιο που διέπει τέτοιες καταστάσεις, κανένας δεν μπορεί να απαιτεί από εμάς να μην το σεβαστούμε. 

Ας τελειώσει λοιπόν όλο αυτό το παραμύθι, όπου οι δράκοι παλεύουν να φάνε τους δημοσιογράφους. Υπάρχει μία σειρά από λόγους, για τους οποίους το σινάφι μας μπορεί να κατηγορηθεί και έχει δώσει διαχρονικά πολλές λαβές και δικαιώματα, αλλά ας μην ισοπεδώνουμε τους πάντες και τα πάντα και κυρίως ας κοπούν κάποια στιγμή οι... μαγκιές του πληκτρολογίου.