Δύο ιστορικών και δυναμικών προϊόντων, ταυτισμένων με την αγροτική ανάπτυξη και την οικονομική ανάκαμψη του τόπου μας. Η σημερινή πραγματικότητα, όμως, και η σύγκριση με το ένδοξο παρελθόν προκαλούν θλίψη, προβληματισμό και απαισιοδοξία.
Η Μεσσηνία έχει γυρίσει την πλάτη της σε αυτά τα προϊόντα και πάει ολοταχώς για πλήρη μονοκαλλιέργεια της ελιάς και του ελαιολάδου. Με ό,τι καλό και κυρίως κακό συνεπάγεται η εξέλιξη αυτή.
Οι παραγωγοί έχουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης για την υποβάθμιση και την απαξίωση της σταφίδας και του σύκου. Εμαθαν και βολεύτηκαν στη στρεμματική ενίσχυση της σταφίδας. Στα πολλά και εύκολα χρήματα, με τη διατήρηση των σταφιδοχώραφων, χωρίς να παράγουν και να κουράζονται. Καμία προσπάθεια για αύξηση της παραγωγής και βελτίωση της ποιότητας. Και γιατί να υπάρχει, αφού το χρήμα έπεφτε; Το συνεταιριστικό κίνημα ανύπαρκτο, δεν αντέδρασε, δε στενοχωρήθηκε, δε νοιάστηκε για το μέλλον της σταφίδας. Δεν ασχολήθηκε για την απώλεια της ξένης αγοράς από τα φθηνά υποκατάστατα της σταφίδας, από τρίτες χώρες. Η συνεχιζόμενη πτώση της τιμής δεν προβλημάτισε και κανείς δεν πρόβλεψε πως θα οδηγήσει στην απαξίωση και στο ξεκώλωμα της σταφίδας από τους παραγωγούς, που έμπαιναν μέσα και κράταγαν τα χωράφια μόνο για τα στρεμματιάτικα. Η Πολιτεία, η εκάστοτε κυβέρνηση αδιαφόρησε για το άλλοτε δυναμικό προϊόν και δεν πρόβαλε τη θρεπτική αξία και τη σπουδαία σημασία της σταφίδας για την υγεία. Δε φρόντισε να βρει τρόπους για τη μείωση του κόστους της καλλιέργειας, που εξακολουθεί να είναι μεγάλο και αποτρεπτικό.
Τα ίδια πάνω - κάτω και για τα σύκα. Τα γερασμένα δέντρα δεν αντικαταστάθηκαν οργανωμένα και με σχέδιο, από νέους και δυναμικούς συκεώνες. Πρόγραμμα αναδιάρθρωσης που υλοποιήθηκε τη δεκαετία του 1990 δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε. Μοιράστηκε ρουσφετολογικά, χωρίς σχέδιο ανάπτυξης και προτεραιότητας σε περιοχές με πρωιμότητα και προοπτική αξιοποίησης.
Ακόμα και σήμερα, που η μονοκαλλιέργεια της ελιάς προβάλλει και αναπτύσσεται επικίνδυνα και δυναμικά, δεν υπάρχει σχέδιο για τη στήριξη και την προώθηση της ποιότητας της σταφίδας και του σύκου. Της μόνης εφικτής προοπτικής να σωθούν τα δύο προϊόντα και να γίνουν ελκυστικά. Να πειστούν οι παραγωγοί ότι αξίζει να ασχοληθούν και να επενδύσουν στη σταφίδα και το σύκο.
Υπάρχει ακόμα χρόνος κι ελπίδα για τη σταφίδα και τα σύκα; Αν αλλάξουν νοοτροπίες και αντιλήψεις, και αν υλοποιηθεί σχέδιο με την πίεση παραγωγών - συνεταιρισμών και την καθοδήγηση της Πολιτείας, ίσως. Η πραγματικότητα πάντως δεν προσφέρεται για αισιοδοξία.
