"Η καρδιά μου είναι ένα καλογυμνασμένο σκυλί. Της έδωσα μια και της είπα να κάτσει κάτω". Αυτό αναφώνησε από τη σκηνή του Πνευματικού Κέντρου της Καλαμάτας πριν από λίγο καιρό η ηθοποιός Μαρία Κατσανδρή, δίνοντάς μας μέσα από μια καταπληκτική παράσταση για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ πολλές αφορμές για σκέψη.
Αυτοκυριαρχία. Ενα ζητούμενο αιώνων για τον άνθρωπο, ένα από τα μεγαλύτερα ίσως απωθημένα. Αυτοκυριαρχία, πειθαρχία και οριοθέτηση. Οπως τα καλογυμνασμένα σκυλιά.
Προσαρμογή. Σε ένα διαφορετικό ενδεχομένως νόμισμα, σε ένα άλλο -χειρότερο- εργασιακό καθεστώς, στο πατρικό σπίτι, σε μια δουλειά που δε σου ταιριάζει, σε μια νέα εποχή, σε έναν "θαυμαστό καινούργιο κόσμο" που λίγο απέχει από τη φρίκη που περιέγραφε προφητικά ο Αλντους Χάξλεϊ.
Μετάλλαξη. Από αυτό που είσαι σε κάτι άλλο που εσένα δε σου αρέσει, σε αυτό που οι άλλοι θέλουν να γίνεις. "Απεταξάμην" την παρατεταμένη εφηβεία, τη ροκιά, το head banging, στο βωμό του χαρτοφύλακα, του ταγέρ και του καθωσπρεπισμού της νέας εποχής.
Αγαπητέ συνομήλικε, με την ευρύτερη έννοια, "καλογύμνασε" την καρδιά σου, αφήνοντάς την απλά ελεύθερη να δημιουργήσει, να δει καθαρά και χωρίς φόβο, να αγαπήσει τα καλά και να προσπαθήσει να αλλάξει τα κακά αυτού του κόσμου.
Σίγουρα η Ρόζα Λούξεμπουργκ σε άλλα πράγματα αναφερόταν, μιας και αυτή τη φράση την ακούσαμε ως απόσπασμα από τα ημερολόγια που κράταγε μέσα στη φυλακή.
Εννοείται πως η καρδιά κάποιων ανθρώπων είναι και καλογυμνασμένη και μαθημένη στα δύσκολα. Αν έτσι έχει "δουλευτεί", μόνο τότε μπορεί πραγματικά να αναγνωρίσει το ουσιώδες και να το αγαπήσει.
Οι υπόλοιποι ας προσαρμοστούν στα δεδομένα που εκείνοι θέλουν.