Μαρία Τομαρά


«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» - δηλαδή σε κάθε πράγμα, όσο κι αν φαίνεται αρνητικό, βρίσκεται πάντοτε κάτι το θετικό. Απειρες φορές το έχουμε πει στη ζωή μας και μπορεί να το έχουμε βιώσει στην πράξη... επίσης κάμποσες φορές. Τόσες όσες μέσα στα ζόρια, ξαφνικά και χωρίς να το καταλάβουμε καν με την πρώτη, γίνεται ένα τσαφ... κι αλλάζουμε διάθεση ή ακόμα και κατεύθυνση μιας ολόκληρης ζωής.
Βρέθηκα το Σαββατοκύριακο με άτομα που έχουν όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά αυτής της εποχής που ζορίζει. Ζουν στην άθλια πρωτεύουσα που δεν είναι πια για «κανονικούς» ανθρώπους, έχουν τουλάχιστον ένα παιδί μικρής ηλικίας κι ένα... στεγαστικό δάνειο, ενώ έχουν υποστεί μειώσεις στον ήδη πενιχρό μισθό τους. Μέσα σε όλο αυτό, τυχαίνει να ζουν όλοι στην ίδια γειτονιά. Δύο δε από τις οικογένειες αυτές τις ενώνουν οι τοίχοι των δύο πολυκατοικιών όπου διαμένουν και οι οποίες εφάπτονται απολύτως. Από 'κεί ανταλλάσσουν οι νοικοκυρές πιάτα με διάφορες νοστιμιές, τα πιτσιρίκια τους ανταλλάσσουν παιχνίδια, οι άντρες παίζουν κάνα ταβλάκι.
Το βράδυ του Σαββάτου στήθηκε από το πουθενά ένα τραπέζι 15 ατόμων κάνοντας πάρτι γενεθλίων - έκπληξη σε μια κοπέλα της παρέας.
Μέσα στα γέλια τους (αλλά και στα μπινελίκια που ενδιαμέσως έχωναν στους πολιτικούς που έχουν ασκήσει μέχρι σήμερα εξουσία) ακούω τον έναν να λέει: «Βρε δεν γ..., εμείς ό,τι έχουμε θα το μοιραζόμαστε και θα τη βγάλουμε».
Σάμπως δεν είχε δίκιο; Και θυμήθηκα τα λόγια που είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη του -ταυτισμένου με τον ταλαίπωρο Ελληνα- Θανάση Βέγγου: «Επρεπε να γεράσω, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δυο χέρια... Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια».