Μαρία Τομαρά


Από χθες είμαστε αλλιώς. Δεν το έχουμε καταλάβει, είναι νωρίς ακόμα, αλλά μπήκαμε στη διαδικασία του πειράματος και τίποτα πια στη συνέχεια δεν θα είναι το ίδιο. Σαν εκείνες τις αμερικανοκωμωδίες τύπου "Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά" που τις βλέπαμε βυθισμένοι στους καναπέδες χασκογελώντας και μασουλώντας πατατάκια και διάφορα παρόμοια;
Και είχαν πλάκα τα σπιθαμιαία πλάσματα που ο τρελός επιστήμων μπαμπάς τους συρρίκνωσε από λάθος, αλλά καθόλου αστείο δεν είναι ότι από χθες ξεκίνησε η συρρίκνωση της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου λαού.
Και έχοντας δει πολλές ανάλογες ταινίες στην ζωή μου, που όλες έχουν happy end, έπεσα για ύπνο νωρίς το βράδυ της Κυριακής χωρίς να περιμένω να ολοκληρωθεί η ψηφοφορία στη Βουλή, έχοντας την ελπίδα ότι το πρωί όλα θα είναι αλλιώς. Νόμιζα ότι θα γινόμασταν άλλοι. Φτωχοί και πάλι, δεν λέω, αλλά αξιοπρεπείς. Μπα... Φρόντισαν γι' αυτό οι θεματοφύλακες. Ουφ ησύχασα τώρα! Γιατί τόσο καιρό (χρόνια ολόκληρα) που τους εμπιστευτήκαμε όλα τα έπραξαν σοφά... Τόσο σοφά που άκουσα τη φίλη μου τη Μαρία να μου τηλεφωνεί από το κέντρο της Αθήνας το μεσημέρι της Κυριακής (πριν αρχίσουν τα επεισόδια) και να μου φωνάζει κλαίγοντας: «Είδα άνθρωπο να πεθαίνει μπροστά μου, τώρα ρε, μπροστά στα μάτια μου. Ενας άστεγος άντρας και η γυναίκα του άστεγη κι αυτή, να ουρλιάζει κι ο κόσμος μαζεμένος γύρω του».
Τόσο καλά που χθες το μεσημέρι ο φίλος μου ο Χάρης -που το γραφείο του είναι στο κέντρο της Αθήνας- μου είπε στο τηλέφωνο: «Δεν περιγράφεται αυτό που βλέπω, νερά και μουντζούρα. Μου θυμίζει εικόνες μετά το Πολυτεχνείο το '73... φρίκη ρε και θα δούμε και χειρότερα. Τουλάχιστον εσείς στην επαρχία δεν το ζείτε από κοντά».
Τόσο καλά...