Οταν πριν από κάποια χρόνια ζητούσαν από τους γονείς μας να γράψουν μια φορά το χρόνο έκθεση για την αποταμίευση, το έβλεπαν -όπως μας λένε σήμερα- ως ίσως την πιο βαρετή υποχρέωση της μίζερης σχολικής τους ζωής μετά από τις κιτς γυμναστικές ομαδικές επιδείξεις.
Δεν την είχαμε την αποταμίευση μάλλον γενικότερα ως λαός, αντιθέτως το ξόδεμα μας ερχόταν πιο ενδιαφέρον, πιο εύκολο σαφώς και πιο λυτρωτικό στην τελική. Ξόδευες όσα είχες και δεν είχες και έπεφτες για ύπνο αποκαμωμένος από τα ψώνια. Οταν δεν είχες, δανειζόσουν.
Τα υλικά αγαθά που δανείζεται κανείς, είναι μια πιο απλή υπόθεση. Ξέρεις πόσα πρέπει να επιστρέψεις και με τι τόκο. Το δύσκολο είναι να δώσεις πίσω πράγματα τα οποία δεν έχουν υλική αξία, αλλά συναισθηματική και ηθική. Το δύσκολο επίσης είναι το να κληθείς να προσφέρεις ψυχικό απόθεμα και υλικά αγαθά, εκεί που δεν είχες φανταστεί ποτέ μέχρι τώρα ότι θα χρειαζόταν. Και εκεί από όπου εσύ δεν πήρες τίποτα.
Ενα τέτοιο "κάλεσμα" απηύθυναν την προηγούμενη εβδομάδα οι δάσκαλοι του Ειδικού Σχολείου Καλαμάτας και κάποιοι εθελοντές. Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν δανείστηκαν ποτέ και τίποτα από κανέναν. Δεν τους χαρίστηκε τίποτα και κάποια από αυτά βρέθηκαν να πηγαίνουν πεινασμένα στο σχολείο.
Ο κόσμος της Καλαμάτας όντως βοήθησε. Εδωσε "πίσω" λίγη από την αγάπη που αισθανόταν. Πολλοί άνθρωποι ενεργοποιήθηκαν και βοήθησαν για αυτό το σχολείο, παρότι μέχρι τώρα ίσως να αγνοούσαν την ύπαρξή του.
Το Ειδικό Σχολείο δε μας έδωσε ποτέ δανεικά, όμως όλοι έχουμε χρέος απέναντί του, τέτοιο, που υπερβαίνει ακόμα και τους δυσνόητους οικονομικούς όρους. Ας μην το ξεχνάμε αυτό και ας είμαστε εκεί.