Αντίθετα, οι αυτοκινητόδρομοι είχαν την τιμητική τους, όπως και το αεροδρόμιο της Καλαμάτας, το οποίο αυγαταίνει χρόνο με τον χρόνο τους επιβάτες που διακινεί.

Προφανώς, για τους κυβερνώντες η υπόθεση “τρένο” στην Πελοπόννησο περιορίζεται στον βόρειο άξονα, μέχρι το λιμάνι της Πάτρας -και λογικά βέβαια, μιας και η αχαϊκή πρωτεύουσα αποτελεί μία από τις σημαντικές θαλάσσιες πύλες της χώρας μας, εμπορικά και επιβατικά.

Οταν μάλιστα, πριν δύο ή τρία χρόνια προέκυψαν στο… ξεκούδουνο κάποια δημοσιεύματα για το δυτικό σκέλος του θρυλικού V, ακόμα και για… ηλεκτροκίνηση από την Πάτρα ως την Καλαμάτα, φανταζόταν κανείς ότι θα υπήρχε συνέχεια, όμως από τότε μέχρι σήμερα επικρατεί πλήρης... ακινησία.

Πάντως, θα πρέπει να επισημανθεί ότι πράγματα όπως το παραπάνω απλώς… ακούγονται κατά καιρούς, απλώς και μόνο για να βυθιστούν στη συνέχεια στη λήθη… μέχρι να τα ανασύρει και πάλι κάποιος… Το δράμα -και η απόλυτη σιωπή- επομένως, φαίνεται να αφορά αποκλειστικά μία από τις πιο γραφικές σιδηροδρομικές γραμμές σε όλη την Ελλάδα, αυτή από την Κόρινθο μέχρι την Καλαμάτα.

Πάει και η τουριστική αξιοποίηση, πάνε και οι όποιες -ελάχιστες- σιδηροδρομικές εκδρομές που οργανώνονταν στο τμήμα αυτό… Πιθανότατα το όλο θέμα να έχει να κάνει με το γενικότερο σχέδιο αξιοποίησης -ή “αξιοποίησης”, διαλέγει κανείς όποιο νομίζει- του ΟΣΕ.

Αυτό που μένει, όμως, είναι η απαξίωση ενός δικτύου, του τροχαίου υλικού, η λεηλασία υποδομών και συστημάτων -όλα όσα συνεπάγεται η εγκατάλειψη και η αποψίλωση του άψυχου και έμψυχου υλικού αντίστοιχα.

Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια, θα πείτε. Ετσι είναι, αλλά μην χρεώνετε εμένα παρακαλώ. Χρεώστε τους εκάστοτε ιθύνοντες, που τα έχουν εύκολα…

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος