Εχουν περάσει ήδη τέσσερα 24ωρα μετά την ιστορικότερη (μέχρι την επόμενη) εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που “κλείδωσε” το εκλογικό αποτέλεσμα τα επιτελεία των κομμάτων ξεκίνησαν τις διαβουλεύσεις για να συγκροτήσουν (;) κυβέρνηση συνεργασίας - δεδομένης της μη αυτοδυναμίας. Κομβικό σημείο για τη στάση τους ήταν και παραμένει η ερμηνεία του μηνύματος που έστειλε την Κυριακή ο ελληνικός λαός προς όλους. Φυσικά όλοι τους έχουν λάβει το μήνυμα, αλλά κατά περίπτωση δείχνουν ότι το έχουν αντιληφθεί μόνο κατά το μέρος που τους εξυπηρετεί. Το μήνυμα ήταν σαφές. Αποδοκιμασία της διαχρονικής πολιτικής ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, σημαίνοντας έτσι το τέλος της Μεταπολίτευσης μετά από 38 χρόνια, καθώς και σαφής στάση κατά του μνημονίου.
Ολα φυσικά δείχνουν ότι εκτός απροόπτου το δεύτερο μισό του Ιουνίου θα ξαναστηθούν κάλπες σε όλη τη χώρα για επαναληπτικές εκλογές. Τι όμως μπορεί πραγματικά να αλλάξει στο αποτέλεσμα μέσα σε ένα μήνα; Μπορεί οι συσχετισμοί που θα διαμορφωθούν να επιτρέπουν σε κάποιες πολιτικές δυνάμεις να σχηματίσουν κυβέρνηση; Προφανώς αναλύοντας τα προχθεσινά αποτελέσματα το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας κάποιας από τις δυνάμεις του δικομματισμού φαντάζει μόνο ως όνειρο. Από εκεί και πέρα στα κόμματα έχουν αρχίσει εργασίες αναδιάταξης. Στο ΠΑΣΟΚ σκέφτονται -και ας μην το ομολογούν δημοσίως- ακόμα και τη διάλυση του κόμματος και την κάθοδο στις εκλογές ενός νέου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος απαλλαγμένου από τις “αμαρτίες” του παρελθόντος. Στη Νέα Δημοκρατία πάλι αναζητούν τη φόρμουλα συσπείρωσης διαφόρων πολιτικών δυνάμεων που κατά καιρούς έχουν αποχωρήσει με σκοπό τη συγκρότηση ανανεωμένου φιλελεύθερου πόλου. Αγκάθι φυσικά οι σχέσεις του Αντώνη Σαμαρά με ορισμένους από τους αποχωρήσαντες, γεγονός που τροφοδοτεί σενάρια ακόμα και για επιστροφή Καραμανλή.
Και τα δύο στρατόπεδα δηλαδή προσπαθούν τώρα να “μεταμφιεστούν” όσο το δυνατόν συντομότερα, καθώς γνωρίζουν ότι αν δεν το καταφέρουν πολύ δύσκολα το πολιτικό κλίμα θα μεταστραφεί υπέρ τους.