Κάποιος μου έλεγε ότι το τοπίο, ως προς χαρακτηρισμούς και αποχαρακτηρισμούς δασικών και μη εκτάσεων στο Παλιοροβούνι, εξακολουθεί να είναι αρκούντως θολό.

Ή εν πάση περιπτώσει τόσο θολό, όσο χρειάζεται ώστε για αρκετά χρόνια τώρα να μην μπορεί να ξεκινήσει καμία μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων στην πιο πάνω περιοχή -για το ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ παλιότερα, για τη μονάδα προσωρινής διαχείρισης σήμερα.

Μπορεί και να κάνει λάθος ο άνθρωπος, αλλά -για την οικονομία της συζήτησης- ας δεχθούμε ότι το παραπάνω έχει βάση και ισχύει.

Αυτομάτως η κατάσταση αυτή συνεπάγεται χρόνο, όπως χρόνο συνεπάγεται εν γένει και η εκπόνηση οποιωνδήποτε σοβαρών και τεκμηριωμένων μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων.

Την ίδια στιγμή αναμένουμε έναν περιφερειακό σχεδιασμό οριστικής διαχείρισης, ο οποίος φαίνεται ότι θα πάρει αρκετόν χρόνο ακόμα -χωρίς, παρά το χρονικό διάστημα που έχει περάσει να γνωρίζουμε, ούτε τη μέθοδο διαχείρισης, ούτε τη χωροθέτηση της όποιας μονάδας τον συνοδεύει.

Την ίδια στιγμή στο Δήμο Καλαμάτας, διαβλέποντας ίσως νέες… περιπέτειες, εξετάζουν καλού - κακού και τη δυνατότητα διαχείρισης σε επίπεδο ενός και μόνο δήμου, δεδομένου ότι ο δήμος της μεσσηνιακής πρωτεύουσας έχει την «κρίσιμη μάζα» σκουπιδιών για να το τολμήσει. Χωρίς την… κακιά ΜΟΛΑΚ, βεβαίως...

Με όλα τα παραπάνω αυτό που θέλω να σημειώσω είναι ότι μέχρι τώρα, η γενικότερη αδυναμία της πολιτείας, της Περιφέρειας, των ΟΤΑ και άλλων φορέων να μυήσουν τους πολίτες στην αρχή των πάντων, τη διαχείριση στην πηγή, μπορεί να μας κοστίσει πολύ ακριβά.

Κυριολεκτικά, σε χρήμα δηλαδή λόγω των προστίμων της Ευρωπαϊκής Ενωσης -αλλά και... κυριολεκτικά, στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος που αύριο θα κληθούμε να δώσουμε στα παιδιά μας.

Κατά τ’ άλλα, ας τσακωνόμαστε για τα «δικά μου» και τα «δικά σου».