Συμμεριζόμενη τη φωνή αγανάκτησης και αγωνίας γονιών, όπως αυτή που εκφράζει το Σωματείο Γονέων και Συγγενών Παιδιών με Αυτισμό και Asperger για την επαναλειτουργία των ειδικών σχολείων, παραθέτω μερικές από τις σκέψεις τους, προς προβληματισμό όλων μας. Οι γονείς ανέδειξαν από την πρώτη ώρα των ανακοινώσεων για το άνοιγμα των σχολείων, την έλλειψη πρόνοιας σε ό,τι αφορά την Ειδική Αγωγή. Οι ίδιοι θεωρούν ότι πρέπει να επισπευσθεί η έναρξη λειτουργίας των ειδικών σχολείων με όλες βέβαια τις απαραίτητες προφυλάξεις για την ασφάλεια μαθητών και εκπαιδευτικών. Και επισημαίνουν το βάρος που έχουν σηκώσει οι οικογένειες των παιδιών στο φάσμα του αυτισμού και τα ίδια τα παιδιά, από τον υποχρεωτικό και απαραίτητο από τα επιστημονικά δεδομένα εγκλεισμό. Δεν βλέπουμε γιατί πρέπει να παραταθεί, λένε, όταν τόσοι πολλοί τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως επιχειρήσεις που και οι γονείς εργάζονται, οι εκκλησίες και τα λύκεια ή τα γυμνάσια που πηγαίνουν τα άλλα παιδιά της οικογένειας, θα είναι πλέον ανοικτοί. Οι γονείς ζητάνε λοιπόν να επανεξεταστεί το θέμα και είναι διατεθειμένοι, εφόσον υπάρχει σαφής και επιστημονικά επαρκής εξήγηση των λόγων που επιτάσσουν την επαναλειτουργία των ειδικών σχολείων αργότερα, να το δεχτούν, γιατί κανείς δεν νοιάζεται περισσότερο για τα παιδιά τους από αυτούς τους ίδιους. Ζητούν όμως να ληφθεί υπόψη και η οπισθοδρόμηση των παιδιών το διάστημα αυτό και η ψυχική τους επιβάρυνση από τον εγκλεισμό, όπως και των οικογενειών τους. Οπως και να έχει, είτε λόγω της συγκυρίας, είτε αλλιώς, θα πρέπει να υπάρχει ειδική πρόβλεψη για τα παιδιά που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Για να μην είναι το “Ολοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι” ένα ακόμα σύνθημα, ένα κενό γράμμα για τις ευθύνες Πολιτείας και κοινωνίας απέναντι στα παιδιά με αναπηρία και διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές.