Σχετικά λιτή η υποδοχή της πτήσης του Σαββάτου από Στοκχόλμη, πιο... επίσημη αυτή της Κυριακής από το Μόναχο. Σε αυτό φυσικά συνέβαλε και η παρουσία του αντιπροέδρου της Aegean Ευτύχη Βασιλάκη, αλλά και του Αχιλλέα Κωνσταντακόπουλου, που συμβολικά επέβαιναν στο αεροσκάφος και εν συνεχεία έδωσαν περισσότερα στοιχεία (ιδίως ο πρώτος) για τη σημασία της μεσσηνιακής πρωτεύουσας για την εταιρεία, καθώς και για το ρίσκο το οποίο παίρνουν.
Δεκάδες... επίσημοι υποδέχθηκαν την πτήση. Παρόντες φυσικά και οι δημοσιογράφοι για να καλύψουμε την εκδήλωση. Οταν το αεροσκάφος έπιασε... Καλαμάτα, και ενώ περιμέναμε λίγα μέτρα έξω από την πίστα, οι περισσότεροι από εμάς παρακολουθούσαμε... εκστασιασμένοι το αεροπλάνο. Δεν σας κρύβω ότι για λίγα λεπτά ένιωσα σαν... ιθαγενής που στο θέαμα του αεροσκάφους έβλεπα να καταφτάνουν στοιχεία από κάποιον άλλο πολιτισμό. Προφανώς και πρόκειται για υπερβολικό συναίσθημα - το οποίο όμως έχει να κάνει σε ένα βαθμό με το έδαφος που έχει χαθεί ως τώρα, έναντι άλλων περιοχών. Τα πανηγύρια λοιπόν πρέπει πλέον να σταματήσουν και πρέπει να δώσουν τη θέση τους στην οργάνωση και στο "δημιουργικό άγχος".
Το δύσκολο πλέον δεν είναι ότι φτάσαμε να έχουμε έναν αξιόλογο νέο κύκλο διεθνών πτήσεων στη Μεσσηνία, αλλά να πείσουμε ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσουν σε βάθος χρόνου τόσο αυτά όσο και ακόμα περισσότερα δρομολόγια. Να κρατήσουμε σαν οδηγό τα λόγια των ιθυνόντων από τον επιχειρηματικό κόσμο του τουρισμού για την... φερέλπιδα Μεσσηνία και να φροντίσουμε ο καθένας από την πλευρά μας να θωρακίσουμε το τουριστικό προϊόν - είτε αυτό λέγεται "Καλαμάτα", είτε "Μεσσηνία", είτε "Πελοπόννησος".
Οι αρπαχτές, οι λοβιτούρες και οι... τσακαλιές θα φέρουν εφήμερο κέρδος· η σωστή και οργανωμένη φιλοξενία θα χτίσουν ένα πιο αισιόδοξο μέλλον.