Οι... επαγγελματίες δημοτικοί σύμβουλοι, για να έχουν κάτι να πουν, συχνά δεν αναλογίζονται την βαρύτητα των λεγομένων τους. Το κριτήριο τους παραμένει πόσο καλοί θα βγουν στο φακό του καναλιού για να εισπράξουν τα επικοινωνιακά λάφυρα από τους ψηφοφόρους. Δεν χρειάζεται λοιπόν να βουτήξουν τη γλώσσα στο μυαλό τους (όπως έλεγε ο δάσκαλός μου), αφού τους αρκεί να χαϊδέψουν τα αυτιά των δημοτών και να ικανοποιήσουν με τις αποφάσεις τους αυτούς που μπορούν να τους φέρουν περισσότερες ψήφους. Αν και αρκετοί από αυτούς είναι ισόβιοι στην πολιτική με μεγάλο κύκλο ψηφοφόρων, από τους καποδιστριακούς ακόμη δήμους. Είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται την άσκηση πολιτικής ως επικοινωνιακό εργαλείο για να έχουν ευχαριστημένο έναν μικρό κύκλο δημοτών, με επιρροή όμως στα τοπικά πράγματα. Μάλιστα συχνά επικαλούνται τα... φιλολαϊκά τους αισθήματα, εξαπολύουν δακρύβρεχτες φανφάρες δήθεν για δημότες που υποφέρουν, ζητώντας στην πραγματικότητα να διατηρηθεί ένα σάπιο κατεστημένο, που δίνει το άλλοθι στους μπαταχτσήδες και τους καθ' έξιν φεσαδόρους. Αυτοί οι Μαυρογιαλούρηδες, που δεν θα εκλείψουν ποτέ από τους δήμους, ευνοούν τους επιτήδειους που κλέβουν το κράτος και συντηρούν ένα φαύλο κύκλο. Ή αποφασίζουν για έργα με τα κριτήρια που απαιτεί μια μικρή μειοψηφία, που θα ωφεληθεί ή πιστεύει ότι θα ωφεληθεί από αυτά. Στο κάτω – κάτω το μόνο που μετράει είναι πόσες φορές θα γραφτεί το όνομά τους στην εφημερίδα.