“Νιώθω εθνικά υπερήφανος στην τοποθεσία Ελλάδα” θα μπορούσε να είναι το μότο πολλών από εμάς πέρυσι, που όλη η χώρα γιόρτασε -αν και όχι με τον τρόπο που θα της άξιζε λόγω πανδημίας- την επέτειο για τα 200 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης του 1821.
Ο γνωστός συγγραφέας - καθηγητής Μελέτης Μελετόπουλος πρόσφατα μάλιστα σε εκδήλωση του Λυκείου των Ελληνίδων Μεσσηνίας στο Μέγαρο Χορού, πρότεινε να συνεχίσουν οι εκδηλώσεις τιμής και αυτή τη χρονιά. Δεν θα διαφωνήσω. Αξίζουν τα πλείστα εκείνοι που βοήθησαν στον Αγώνα και εμείς οφείλουμε να ξέρουμε τα βασικά.
Ο δήμος μας και όλοι δηλαδή στη χώρα έκαναν επίσης πολλές εκδηλώσεις, για να γιορταστεί η ανεξαρτησία, η ελευθερία, το φως (βλ. Μνημείο Φωτός στην Καλαμάτα). Είμαστε όμως όλοι ελεύθεροι; Πόσο ελεύθεροι νιώθουν οι συνάνθρωποί μας που χρησιμοποιούν αμαξίδιο; Ή που έχουν κινητικά ή άλλα προβλήματα και χρειάζονται μπαστούνι; Για εκείνους πότε θα γίνει μια ανάλογη επανάσταση; Είμαστε υπερήφανοι για πολλά κομμάτια της Ιστορίας μας, αλλά δεν πρέπει να νιώσουμε περήφανοι και για το τώρα; Ντρέπομαι, θλίβομαι όταν εγώ μπορώ να πάω βόλτα, μπορώ να πάω σε εκδηλώσεις, μπορώ να διασχίσω εύκολα και με ασφάλεια τον δρόμο, ενώ άλλοι πρέπει να το σκεφτούν και να καταστρώσουν σχέδιο πριν. Η ελευθερία δεν ξεκινάει πρώτα από μέσα μας;
Χαίρομαι για τα όσα θετικά συμβαίνουν και νιώθουμε ότι “προχωράει” η κοινωνία, αλλά οι συνάνθρωποί μας με αναπηρία πρέπει να έχουν μία καθημερινότητα… ανάλογη με αυτών που επέστρεψαν από τους πολέμους του ’21; Ακραίος ο παραλληλισμός, αλλά ακραίες είναι οι καταστάσεις που ζούμε. Ετσι γύρισαν και οι ήρωες και οι πολεμιστές τότε, με κομμένα πόδια, χωρίς το φως τους και σε πολλούς η Πολιτεία τους γύρισε την πλάτη. Δεν είναι οι Τούρκοι ο “εχθρός” σήμερα, αλλά ο διπλανός μας, όταν αποφασίζει να κόψει τον δρόμο σε οποιονδήποτε συνάνθρωπό μου και να παρκάρει με το μεγάλο του ΙΧ πάνω στη ράμπα.
Ο κόσμος προχώρησε. Δεν θέλω να πάρω κανένα κουμπούρι και να φωνάζω σαν τον Πρέκα. Θέλω να με βοηθήσει η Πολιτεία, η Αστυνομία, ο δήμος, να μην είμαι θυμωμένη ούτε εγώ ούτε κανένας συμπολίτης μου.
