Εικόνα μιας άλλης εποχής. Ο καφές δεν είναι πια “πολυτέλεια” ούτε ως ρόφημα ούτε ως τρόπος εξόδου και διασκέδασης. Ολος ο κόσμος μπορεί να πάει έξω να πιει καφέ, μπορεί να παραγγείλει, να δουλέψει σε καφέ, να είναι όλη μέρα σε επαφή με το προϊόν που μας ήρθε πολυδιαφημισμένο με εξωτικές εικόνες από τόπους μακρινούς.

Ενα ποτήρι καφές έχει γίνει προέκταση του χεριού μας. Οι μαθητές ρουφάνε καφέ πριν πάνε στο σχολείο. Οι φοιτητές το ίδιο, τον έχουν και μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας ενδεχομένως. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες τον κουβαλάνε μαζί τους στο αυτοκίνητο, στο ποδήλατο, στο περπάτημα. Ακόμα και οι νύφες πριν ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας, ρουφάνε κι αυτές έναν ντεκαφεϊνέ για να μην τους ταράξει επιπλέον τα νεύρα.

Οι μισοί από τους παραπάνω -για να μην πούμε και περισσότεροι- έχουν αναπτύξει ταυτόχρονα τη συνήθεια του να αφήνουν τα ποτήρια τους όπου βρουν. Ετσι ζούμε σε μια πανέμορφη πόλη, που πάνω στα κάγκελα των σχολείων βλέπεις μισοστραπατσαρισμένα ποτήρια από καφέ. Στα πορτοπαράθυρα των φροντιστηρίων το ίδιο. Στα παρτέρια του δήμου επίσης. Εξω και πάνω(!) από τους κάδους των σκουπιδιών ακόμα περισσότερα. Κάτω στα πεζοδρόμια πεταμένα κάποιες φορές. Σε βιτρίνες καταστημάτων το αυτό. Ποτήρια πλαστικά, ποτήρια χάρτινα, μικρά ποτήρια, μεσαία ποτήρια, ανακυκλώσιμα ποτήρια. Τι να το κάνω το ανακυκλώσιμο ποτήρι αν δεν ξέρω ότι πρέπει να μπει μέσα στον κάδο της ανακύκλωσης;

Καλός ο πολιτισμός, η ιστορία και το επίπεδο που θέλουμε να υπερηφανευόμαστε ότι έχουμε, αλλά η ομορφιά και το “ωραίο” ξεκινά πρώτα απ’ όλα από εμάς τους ίδιους! Ο διπλανός μας, ο γείτονας, ο συμπολίτης, ο εργαζόμενος στο δήμο, αξίζει το σεβασμό μας, πρώτα από όλα για το κοινωνικό σύνολο και αμέσως μετά για την πόλη.