Οι καθηγητές των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανέλυσαν και σχολίασαν τα θέματα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, της υπερκατανάλωσης, των ΜΚΟ για το περιβάλλον, της ανόδου της στάθμης του νερού. Οσο οι επιστημονικές αναλύσεις άφηναν τους ακροατές άφωνους και πολλές φορές τρομαγμένους για το μέγεθος των καταστροφών παγκοσμίως και τα αποτελέσματα της δράσης των πολυεθνικών εταιρειών και των μεγάλων κρατών, στο μυαλό μου ερχόταν η γειτονιά μου στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα. Το πάρκινγκ δίπλα στο γραφείο. Το στέκι, ο χώρος που περπατάω, που πάω να δω θέατρο, τα μαγαζιά που ψωνίζω. Οι εικόνες που έχω συνηθίσει να βλέπω είναι αποκαρδιωτικές. Οι γειτόνισσες από τα διπλανά σπίτια που πετάνε τα σκουπίδια στο μπαλκόνι. Τα σκουπίδια που με αδιαφορία εκσφενδονίζονται στον κάδο της ανακύκλωσης. Οι κάδοι κομποστοποίησης που βανδαλίζονται. Η άσχημη μυρωδιά από το λιόζουμο που σε ακολουθεί ανάλογα με το πού φυσάει ο αέρας. Οι μικρές φουσκάλες στην επιφάνεια της θάλασσας. Τα πεταμένα φυλλάδια μπροστά στις πολυκατοικίες που σκορπίζονται τριγύρω στο πέρασμά μας... Το θέμα του περιβάλλοντος είναι παγκόσμιο, αλλά ακούγεται σχεδόν αστείο να είμαστε π.χ. γραμμένοι στη "Χ" περιβαλλοντική οργάνωση για το κοάλα, τη στιγμή που δεν κρατάμε καθαρή τη γειτονιά μας. Σε λίγο καιρό θα αρχίσει να βρέχει. Τα φρεάτια που υπάρχουν μπροστά στα μαγαζιά και στα σπίτια μας, μπορούμε να τα κρατήσουμε καθαρά από σκουπίδια, για να μην πλημμυρίσουμε. Τα σκουπίδια μας είναι η προέκταση του εαυτού μας, είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι για το πού θα καταλήξουν. Ολες αυτές οι σκέψεις δεν ακυρώνουν τη σημασία της κάθε παγκόσμιας ή πανευρωπαϊκής καμπάνιας. Ισα-ίσα την ενισχύουν. Απλά έχει έρθει ο καιρός που πρέπει να πάψουμε να είμαστε υποκριτές. Και να δούμε την αλήθεια κατάματα. Και -γιατί όχι;- να πάρουμε μια σκούπα στο χέρι.