Η Ελλάδα ανήκει σε μία από τις 6 χώρες σε όλη την Ευρώπη που δεν ικανοποιούν αυτόνομα τις ανάγκες τους σε αίμα. Όταν ένας δικός μας άνθρωπος χρειαστεί αίμα, πρέπει να κινητοποιηθούν συγγενείς και γνωστοί γιατί δεν υπάρχει επάρκεια αίματος στα νοσοκομεία.   

Για να υπάρχει πάντοτε διαθέσιμο αίμα πρέπει το 10% του πληθυσμού της χώρας να αιμοδοτεί τουλάχιστον μία φορά το χρόνο. Η προσφορά αίματος μόνο σε έκτακτη ανάγκη για να σώσουμε έναν συγγενή ή φίλο, δεν λύνει το πρόβλημα. Μόνο η εθελοντική και συστηματική προσφορά αίματος μπορεί, ώστε να υπάρχει καθημερινή εισροή αποθεμάτων στις υπηρεσίες αιμοδοσίας των νοσοκομείων.

Καλό επίσης είναι να γνωρίζουμε ότι το αίμα δεν αποτελεί εμπορεύσιμο αγαθό και αυτό κατοχυρώνεται με νόμο. Ο αγώνας για την επικράτηση του θεσμού της εθελοντικής αιμοδοσίας άρχισε το 1952. Το 1979 έκλεισαν και οι τελευταίες ιδιωτικές τράπεζες αίματος και από τότε το αίμα διατίθεται δωρεάν σε όποιον το έχει ανάγκη.

Στο ερώτημα, γιατί να δώσω και εγώ αίμα, η απάντηση πολύ απλά είναι: Γιατί είναι αδύνατη η παρασκευή του στο εργαστήριο, οπότε μόνο προσφέρεται.

Την ίδια ώρα σε κάθε νοσοκομείο 2 στους 10 ασθενείς κατά μέσο όρο χρειάζονται μετάγγιση. Η χορήγηση αίματος είναι αναγκαία στους χιλιάδες τραυματίες τροχαίων, στους πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία (στην πλειονότητά τους παιδιά), σε ασθενείς με λευχαιμία και ογκολογικούς ασθενείς, οι οποίοι υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες. Αλλά και σε άτομα που πάσχουν από διάφορες αιματολογικές ασθένειες, σε χειρουργικές επεμβάσεις, καθώς και σε ορισμένες εγκύους που παρουσιάζουν προβλήματα κατά τον τοκετό.

Οι άνθρωποι που χρειάζονται το αίμα δεν μπορούν να περιμένουν. Υποψήφιος αιμοδότης είναι κάθε υγιής άνθρωπος, ενώ υποψήφιοι δέκτες είμαστε όλοι. Σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές, το 60% του πληθυσμού θα χρειαστεί μετάγγιση αίματος ή ενός από τα στοιχεία του σε κάποια στιγμή της ζωής του. Δυστυχώς, όμως, μόνο το 5% των ατόμων που θα μπορούσαν να είναι αιμοδότες, δίνει αίμα.