Το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη που έχει συγκλονίσει όλο τον κόσμο και έχει βυθίσει στο πένθος την πατρίδα μας, με έχει αδειάσει ψυχικά. Γιατί έχω ιδιαίτερη σχέση με τον σιδηρόδρομο, καθώς είμαι γιος σιδηροδρομικού και έχω όμορφες αναμνήσεις από τα πολλά ταξίδια που έχω κάνει ως παιδί και κυρίως ως φοιτητής με το τρένο στη γραμμή Καλαμάτας - Τρίπολης - Αθήνας. Τον τελευταίο χρόνο ιδιαίτερη σχέση με τον σιδηρόδρομο έχει αρχίσει να δημιουργεί και η κόρη μου, που σπουδάζει στο ΑΠΘ και ταξιδεύει με το τρένο στη γραμμή Θεσσαλονίκη - Αθήνα. Γι’ αυτό και το δυστύχημα με έχει κλονίσει. Γιατί θα μπορούσε να είναι το παιδί μου στο επιβατικό τρένο της τραγωδίας, όπως ήταν τόσα παιδιά - φοιτητές του ΑΠΘ που χάθηκαν τόσο άδικα. Γιατί έχω επικοινωνήσει κι εγώ με το παιδί μου όταν ξεκινάει και όταν ταξιδεύει και κλείνοντας μου λέει “θα σε πάρω όταν φτάσω”. Δεκάδες παιδιά δεν έφτασαν. Ευτυχώς, είμαι ακόμα τυχερός.

Είχα την εντύπωση ότι ο κύριος σιδηροδρομικός άξονας της πατρίδας μας με τα γρήγορα τρένα και τη διπλή ηλεκτροκίνητη γραμμή, είχε ασφάλεια και αξιοπιστία. Είχα ακούσει για την τηλεδιοίκηση και τα φωτοσήματα και θεωρούσα πως λειτουργούσαν. Κι επικρίνω τον εαυτό μου γιατί δεν δίνω σημασία στα σοβαρά ζητήματα του σιδηροδρόμου από την εποχή που καταργήθηκε το τρένο στην Καλαμάτα και στην Πελοπόννησο.

Γιατί οι δημοσιογράφοι όλης της χώρας οφείλαμε να έχουμε ασχοληθεί σοβαρά και να έχουμε πιέσει την κυβέρνηση, και αυτή και τις προηγούμενες, ώστε η τηλεδιοίκηση να είναι πραγματικότητα και να μην συμβαίνουν τέτοια τραγικά δυστυχήματα στον ελληνικό σιδηρόδρομο το 2023. Οφείλαμε να έχουμε υιοθετήσει το εξώδικο της Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού Έλξης τον Οκτώβριο του 2022. Αν το είχαμε κάνει, μπορεί να προλαβαίναμε το τραγικό δυστύχημα. Και αν δεν το είχαμε καταφέρει, θα δικαιούμασταν να ζητάμε την καταδίκη των ηγεσιών του υπουργείου Μεταφορών, του ΟΣΕ και της ΕΡΓΟΣΕ και να τονίζουμε ότι οι παραιτήσεις τους δεν φτάνουν, είναι υποκριτικές.