“Εγώ ξέρω ότι επί χρόνια όλοι οι πολιτικοί λέμε στον ελληνικό λαό να μην απέχει από τις εκλογές και να ψηφίζει για το καλό της Δημοκρατίας. Θα λέμε λοιπόν στον ελληνικό λαό να ψηφίζει και να μην απέχει και λέμε ταυτόχρονα στους βουλευτές και τους υπουργούς να απέχουν;”.
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Αντώνη Σαμαρά και τα είπε προ ημερών προσερχόμενος στην κοπή της πίτας του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας, θέλοντας να στείλει ξανά μήνυμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και να οριοθετήσει για μία ακόμα φορά το πεδίο, εντός του οποίου θα κινηθεί ενόψει της συζήτησης του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Πρωτογενώς το περιεχόμενο της δήλωσης του πρώην πρωθυπουργού φαντάζει λογικό, καθώς, ναι, η συμμετοχική στάση των ψηφοφόρων στις εκλογές ενδυναμώνει τη Δημοκρατία. Πηγαίνοντας λίγο παρακάτω όμως, είναι αυτή η στάση κάτι που εξυπηρετεί επί της ουσίας το πολιτικό σύστημα;
Ας πάμε όμως και λίγο πιο πίσω. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 2015, όταν στη Βουλή συζητιόταν το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων είχαν υπερψηφίσει τότε τις διατάξεις, μαζί με 19 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα από την ψηφοφορία απείχαν, χωρίς να στείλουν επιστολική ψήφο, 27 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ανάμεσά τους 6 βουλευτές τότε - μέλη της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.
Τότε ήταν λογικό και θεμιτό ένας βουλευτής να απέχει και η αποχή ήταν αποδεκτή πολιτική στάση, ενώ μερικά χρόνια αργότερα η αποχή μπορεί να πλήξει τη Δημοκρατία; Το ερώτημα προφανώς είναι ρητορικό και σε αυτό έρχεται να προστεθεί ακόμα ένα: Η στάση του πρώην πρωθυπουργού οφείλεται σε πολιτική του… αμνησία ή θεωρεί ότι από αυτήν πάσχουν οι πολίτες και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα της χώρας;