Οι μέρες αυτές που διανύουμε τώρα είναι παραδοσιακά μια περίοδος χαράς. Γέλιου, ευθυμίας, χαλαρότητας... Η περίοδος στην οποία μπορούμε να μεταμορφωθούμε σε ό,τι γουστάρουμε, σε ό,τι είχαμε απωθημένο. Σε λαμπερές κατάξανθες Μέριλυν, σε γελαστούς κλόουν και πάει λέγοντας. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν, όχι οι μάσκες με πρόσωπα πολιτικών και τα κοστούμια των σούπερ ηρώων, αλλά οι "μεταμφιέσεις" κι ο τρόπος που οι καθημερινοί άνθρωποι γύρω μας "ντύνονται" με βάση ρόλους, καταστάσεις, προσωπικότητες. Και φυσικά όχι τις Απόκριες, αλλά καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Για μερικούς από αυτούς, η μεταμφίεση είναι τρόπος ζωής. Ηταν στόχος απαρέγκλιτος και έγινε στη συνέχεια βίωμα. "Γδύθηκαν" από την απλότητα και την ταπεινοφροσύνη που οφείλει να έχει ο κάθε σοβαρά σκεπτόμενος, στοιχειωδώς πεπαιδευμένος και φυσιολογικός άνθρωπος, και πάστωσαν πάνω στο δέρμα τους -ως άλλη αρχαία τρυγία- τα μακιγιάζ των διαφόρων κοινωνικοοικονομικών αποχρώσεων. Τις... αποχρώσεις του πολιτικού, του δικηγόρου, του επιχειρηματία, του γιατρού. Στον κόσμο των "ισχυρών", αν δε φοράς τα παραπάνω ψιμύθια, είσαι άχρωμος, σχεδόν αόρατος για εκείνους. Κι έτσι όλοι αυτοί ξεχνούν διάφορα άλλα ταπεινά πράγματα, όπως είναι ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσαν, οι παλιοί τους συμμαθητές που έμειναν εργάτες, τα εφηβικά τους όνειρα, ο παιδικός τους αυθορμητισμός.

Μόνο που όλοι οι παραπάνω δεν καίγονται σε καμία διονυσιακή - καθαρτική πυρά. Το αντίθετο. Παγώνουν κατάλληλα τις εκφράσεις και τις τακτικές τους, ώστε να εξασφαλίσουν τη συνεχή παρουσία τους στις κοσμικές εμφανίσεις, στη λαμπερή... χάι σοσάιτι της "Μικρής μας πόλης".