Μόνο χαλαρός δεν είναι ο καφές στο κέντρο, στο Ιστορικό Κέντρο και στην Παραλία, αν είσαι και λιγάκι από αυτούς "που τα παίρνουν με το μέσα μυαλό".

Τα τσιγγανόπουλα, όλων των ηλικιών, γυρνούν ασταμάτητα ανάμεσα στους πελάτες, ξυπόλυτα, άπλυτα και αδύνατα. Αλλες φορές πουλάνε λουλούδια, άλλες ζητιανεύουν. Τελευταία ζητούν από τον κόσμο να τους πάρει κάτι να φάνε. Αν δώσεις στο ένα, θα ακολουθήσουν άλλα δέκα. Και ο κάθε πολίτης ίσως δεν έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει να βοηθάει και στο τέλος μένει να νιώθει απλώς τύψεις. Και πολλές μάλιστα, γιατί πρόκειται για παιδιά.

Πρόσφατα πούλαγαν μήλα στο κέντρο της πόλης. Ενα μικροκαμωμένο κοριτσάκι με το ζόρι σήκωνε μια σακούλα και τα πούλαγε σε μια φτηνή τιμή, για να πάρει ψωμί, όπως ισχυριζόταν. Κάποιος τα αγόρασε τελικά, όχι τόσο γιατί τα λιμπίστηκε, αλλά για να το ξεφορτώσει από το δυσανάλογο για την ηλικία του -πρακτικά και μεταφορικά- βάρος που κουβαλούσε. Δεν πέρασαν παρά ελάχιστα λεπτά, για να πάει το παιδί λίγα μέτρα παρακάτω. Εκεί ο αδερφός του, που έσερνε ένα καρότσι τού φόρτωσε άλλη τσάντα με μήλα…

Πόσο μάταιη φαντάζει στα αλήθεια η κάθε προσπάθεια βοήθειας στα τσιγγανάκια... Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που προσφέροντας, δεν έχεις καμία ελπίδα πως θα αλλάξει κάτι. Οσο κι αν περνούν τα χρόνια, όσες συνεντεύξεις Τύπου κι αν δίνονται από επίσημους, αυτά θα κουβαλάνε αντί για σχολική τσάντα, φρούτα, σκούπες, ξεσκονόπανα και σε κάποιες περιπτώσεις, ναρκωτικά. 

Θλιβερή στασιμότητα, σε έναν κόσμο που ολοένα και αλλάζει. Η Unicef πρόσφατα έκανε μαραθώνιο για τα παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο. Για αυτά τα ανήλικα, που είναι κάθε μέρα στους δρόμους, εκτεθειμένα σε τόσους κινδύνους, ποια λύση θα βρεθεί και από ποιο φορέα;

Τα ’χε γράψει πριν χρόνια ο Φώντας Φιλέρης, τα τραγούδησε μοναδικά ο Χατζής: "Γυφτάκι χόρεψέ μας τσιφτετέλι/να φας ένα κομμάτι απ’ το καρβέλι/γυφτάκι μας κοιτάζουν οι ανθρώποι/ρεζίλι θα γενούμε στην Ευρώπη".