Του Γιώργου Παναγόπουλου

Παρακολουθούσαμε προχθές το μητροπολίτη Μεσσηνίας να ξιφουλκεί κατά των πολυεθνικών και να διαβεβαιώνει ότι ο Ελληνας θα μείνει όρθιος «παρά τις προσπάθειες να τον αλλοιώσουν, να τον αλλοτριώσουν και να τον διαφοροποιήσουν από την πίστη των πατέρων του όλοι αυτοί που απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας». Σκεφτήκαμε ότι, αμέσως μετά τον πύρινο λόγο προς το χριστεπώνυμο πλήθος που είχε πάει για την εικόνα στη Μεσσήνη, ο μητροπολίτης θα μπήκε στο ακριβό του αυτοκίνητο, κατασκευής πολυεθνικής, και θα πήγε να γευματίσει ικανοποιημένος για το μήνυμα που πέρασε στους πιστούς. Είχε πράξει το καθήκον του! Είχε χαϊδέψει τα αυτιά των πιστών με μια φοβική θεωρία συνωμοσίας -κάποιοι μας μισούν και θέλουν το κακό μας, αλλά εμείς με τη βοήθεια του καλού θεού θα τα καταφέρουμε- και είχε δώσει την απαραίτητη μεταφυσική ελπίδα.

Ο μητροπολίτης μια χαρά κάνει τη δουλειά του, αυτός είναι ο ρόλος του. Το πρόβλημα είναι ότι στο θεό και στους ξένους τα ρίχνουν πλέον... όλοι οι απελπισμένοι πολίτες και πολιτικοί. Δεν ξέρω αν ο μητροπολίτης επηρεάζει και τον εκλεκτό πολιτικό του φίλο, αλλά κι αυτός θέλει να μας σώσει με τη βοήθεια του θεού. Δεν ξέρουμε ποιος θεός θα μας σώσει, όμως είναι κάτι περισσότερο από φανερό ότι η οικονομική κρίση δεν ρίχνει μόνο το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας, αλλά μας επιστρέφει και με εκπληκτική ταχύτητα στο παρελθόν: με θρησκόληπτες υστερικές κορώνες, με ξενοφοβικές προσεγγίσεις και μισαλλόδοξα μηνύματα, οξύνοντας αντιθέσεις στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Στην πορεία του χρόνιου θα φλερτάρουμε ακόμα και με πολεμικές συγκρούσεις - ενώ θα βυθιζόμαστε όλο και βαθύτερα στην ύφεση, πλησιάζοντας τα φονταμενταλιστικά καθεστώτα της Ανατολής και απομακρυνόμενοι από το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Κι αυτό δείχνουν να το υποτιμούν σήμερα όσοι περιορίζονται στο μέτρημα των κομμένων αποδοχών.

Ακόμα και ο πλέον δύσπιστος αρκεί να δει όλο τον ορίζοντα, για να αντιληφθεί ότι το επόμενο διάστημα θα κριθούν πάρα πολλά για τη συνολική πορεία της χώρας. Η παρούσα οικονομική κρίση έχει δώσει ξανά ρόλο σ' όλους αυτούς που δίχαζαν στο παρελθόν και που στο όνομα μιας δήθεν εθνικής ενότητας κρατούσαν σε οικονομικό και πολιτικό αποκλεισμό μια μεγάλη μερίδα του λαού. Τα κρούσματα είναι πολλά κι όποιος δεν βλέπει τα σημάδια απλώς εθελοτυφλεί. Οταν φτάνουν κάποιοι να προσπαθούν να «τιμωρήσουν» τηλεοπτικό δίκτυο και δημοσιογράφους ενώ ακόμα δεν κυβερνούν, μπορούμε να φανταστούμε τι επιφυλάσσουν στο μέλλον για όποιον δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις... Οι καιροί βέβαια έχουν αλλάξει, αλλά επειδή είναι φανερό ότι ορισμένοι δεν το έχουν αντιληφθεί, η σύγκρουση που θα έρθει θα είναι σφοδρότατη. Σε κάθε περίπτωση και στις παρούσες οικονομικές συνθήκες, το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι ένας νέος διχασμός ανάμεσα σε χριστιανούς και αλλόθρησκους, σε εθνικόφρονες και μιάσματα, σε δικούς μας και στους άλλους.

Η επιστροφή στο παρελθόν δεν πρόκειται να λύσει κανένα οικονομικό πρόβλημα. Η αβεβαιότητα κι ο φόβος μπορεί να εξασφαλίζουν ακροατήριο, το οποίο προσπαθεί από κάπου να πιαστεί. Η συντηρητική Αμερική των θρησκόληπτων ευαγγελιστών έκανε με ευκολία την τελευταία δεκαετία θρησκευτικούς πολέμους, οι οποίοι -παρότι «νικηφόροι» στο επίπεδο των μαχών- είχαν ως αποτέλεσμα δυσθεώρητο χρέος και ελλείμματα που βυθίζουν στην ύφεση την οικονομία της, βγάζοντας στην ανεργία και την ανέχεια εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ο θεός... δεν έσωσε τελικά την Αμερική κατά το προσφιλές σλόγκαν, και δεν πιστεύουμε ότι έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τις πολυεθνικές όπως διατείνεται ο «εκπρόσωπός του» στη Μεσσηνία. Ας αφήσουμε λοιπόν το θεό να κάνει τη δουλειά του, γιατί ακόμα κι αν υπάρχει δεν προκύπτει από πουθενά ότι αγαπάει περισσότερο τους Ελληνες από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς ή τους Τούρκους.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα οφείλονται σε πολύ μεγάλο βαθμό και στη συνωμοσιολογική λογική που κυριαρχεί χρόνια τώρα. Δεν υπάρχουν όμως ευλογημένοι και καταραμένοι τόποι, δεν υπάρχουν τοπικοί θεοί και περιούσιοι λαοί. Αντίθετα, υπάρχουν τόποι που εκμεταλλεύονται τα πλεονεκτήματά τους και άλλοι που περιμένουν από το θεό να… βρέξει λύσεις. Για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας δεν φταίει κανένας άλλος πέρα από το κεφάλι μας και κατ' επέκταση την πολιτική εξουσία που επιλέγουμε. Τη χώρα λοιπόν δεν θα τη σώσει κάποιος γιατί θα έχει... τη βοήθεια του θεού, αλλά γιατί θα διαθέτει συγκεκριμένο και ρεαλιστικό σχέδιο. Η ελληνική οικονομία είναι εδώ και καιρό βαριά άρρωστη, και το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στην Εντατική χαροπαλεύοντας. Η ανάταξή της συνδέεται με επώδυνη θεραπεία την οποία καλούνται να επιβάλουν ικανοί γιατροί. Οταν οι γιατροί εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο θεό, ο ασθενής έχει πάρει πορεία χωρίς επιστροφή.

Υ.Γ. Η πολιτική μοιάζει όλο και περισσότερο με τον... όμορφο κόσμο του ποδοσφαίρου. Στην ομάδα του Παναθηναϊκού, αφού την εγκατέλειψαν οι Βαρδινογιάννηδες -που μπορεί να έβαζαν λίγα χρήματα, αλλά έβαζαν- κι επειδή δεν μπορούν να τη σώσουν οι Αμπράμοβιτς, πλάκωσε ο Τσάκας με τους «Αραβες πρίγκιπες και εμίρηδες». Κανονική φαρσοκωμωδία ελληνικού κινηματογράφου του παρελθόντος, του στυλ «Ο εμίρης κι ο κακομοίρης». Το ίδιο συμβαίνει και με την πολιτική: Αφού αυτοί που προσπαθούν κάτι να διορθώσουν -με όποια λάθη και παραλείψεις- μας εγκαταλείψουν, και οι επίδοξοι σωτήρες την... κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια γιατί θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν να πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, θα καταλήξουμε στους κακομοίρηδες, που θα βρουν την ευκαιρία να κάνουν το κομμάτι ή την πλάκα τους. Με απλά λόγια, η περιπέτεια είναι εξασφαλισμένη!

panagopg@gmail.com