Η πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα συνεχίζει να γίνεται με συνθήματα και κυρίως με τη διαχείριση του φόβου, ενώ την ίδια ώρα ελάχιστοι ασχολούνται με τα ουσιαστικά προβλήματα. Τα διλήμματα πάνε και έρχονται, ενώ οι καταστροφές που θα προκληθούν είτε με την εφαρμογή του μνημονίου είτε με την έξοδο από το ευρώ αποσκοπούν στο να εκβιάσουν και να φοβίσουν τον ψηφοφόρο. Το να τίθενται διλήμματα δεν είναι απαραιτήτως κακό. Αντίθετα βοηθά στο να ξεκαθαρίζονται σημαντικά ζητήματα και θα ήταν ιδιαιτέρως επωφελές αν όμως συνοδευόταν και από το συνολικό πακέτο που ακολουθεί την επιλογή του ενός ή του άλλου δρόμου.
Το μνημόνιο και η εφαρμογή του, από τη μια μεριά, έχει συνδεθεί με την καταστροφή της «μεσαίας τάξης». Η μονομερής κατάργησή του από την άλλη οδηγεί με βεβαιότητα εκτός χρηματοδοτικού πλαισίου άρα με μαθηματική ακρίβεια εκτός ευρώ που θα έχει ως συνέπεια την απόλυτη εξαθλίωση όλων των πολιτών. Εδώ και καιρό δεν γίνεται ουσιαστική πολιτική συζήτηση αλλά διακινούνται καταστροφολογικά σενάρια που επιτείνουν το φόβο και την ανασφάλεια. Θα καταστραφούμε με το μνημόνιο ή θα εξαθλιωθούμε εκτός του ευρώ; Τα διλήμματα αυτά δεν θα ετίθεντο αν η συζήτηση έφευγε από το επίπεδο της συνθηματολογίας και έμπαινε στην ουσία των προβλημάτων, επικεντρωνόταν δηλαδή στις αιτίες που δημιουργούν ελλείμματα, ύφεση και χρέος στην οικονομία.
Οι διάφοροι συνθηματολογικοί μύθοι με τους οποίους μας αρέσει να πορευόμαστε πρέπει να τεθούν στο περιθώριο. Η περίοδος είναι εξαιρετικά δύσκολη και περίεργη. Η σταθεροποίηση από την απόλυτη κατάρρευση απέχει μια ανάσα. Οι χαρτοπαιχτικές προσεγγίσεις και τα ρίσκα στις παρούσες συνθήκες είναι ο συντομότερος δρόμος προς την κόλαση. Οποιος θεωρεί ότι θα τον φοβηθούν γιατί είναι ζωσμένος με τα εκρηκτικά της χρεοκοπίας αγνοεί ότι στη διαχείριση κρίσεων κάθε μορφής «τρομοκρατών» η απάντηση που δίνεται από τις συστημικές δυνάμεις είναι σκληρή και ιδιαιτέρως ατιμωτική. Είναι τουλάχιστον αφελής όποιος νομίζει ότι στις παρούσες συνθήκες οικονομικής κρίσης -και κυρίως χρέους- υπάρχει περίπτωση να δοθεί το μήνυμα ότι κάποιος μπορεί να μην πληρώσει και να κάνει ό,τι αυτός θέλει ή θεωρεί σωστό, χωρίς συνέπειες.
Είναι φανερό ότι αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί άμεσα είναι η συνολική πορεία που θέλουμε να ακολουθήσουμε. Το θέμα δεν είναι το μνημόνιο, η δραχμή, το ευρώ ή το ρούβλι αλλά ποια οικονομία επιθυμούμε να οικοδομήσουμε και σε ποια κοινωνία θέλουμε να ζήσουμε. Θα συνεχίσουμε για παράδειγμα να επιβραβεύουμε πολιτικούς που υπόσχονται ότι και δεν θα αλλάξουν τίποτα από αυτά που μας πήγαν στον πάτο και θα βρουν λεφτά για να χρηματοδοτήσουν κάθε «πικραμένο», γιατί αυτοί όχι απλώς είναι πιο «μάγκες», αλλά κυρίως περισσότερο «Ελληνες» από τους άλλους! Οι απλουστεύσεις αυτού του είδους ταλαιπώρησαν, δυστυχώς, για πολλά χρόνια τον τόπο, οδήγησαν σε διχασμούς και πληρώθηκαν με πόνο, αίμα και πολλά δάκρυα. Ας αναλογιστεί ο καθένας τι θα συμβεί στη χώρα αν για οποιοδήποτε λόγο, ακόμα και από ατύχημα, σκάσει στα χέρια κάποιας πολιτικής δύναμης η βόμβα της δραχμής. Τι θα ακολουθήσει σε οικονομικό, κοινωνικό και βέβαια πολιτικό επίπεδο. Είναι καιρός όλοι να αφήσουν κατά μέρος τα εύκολα συνθήματα και τις μαγικές λύσεις.
Η εποχή και η αντιμετώπιση των προβλημάτων απαιτούν ειλικρίνεια και συνεργασία όλων των πλευρών σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Οι πολίτες δικαίως δεν περιμένουν λύσεις από αυτούς που ευθύνονται για τη διόγκωση του παρασιτικού και πελατειακού κράτους. Από την άλλη ορθά δεν εμπιστεύονται αυτούς που υπόσχονται μαγικές λύσεις τζογάροντας τα πάντα σε εκτιμήσεις και επισφαλείς βεβαιότητες. Οι πολιτικές δυνάμεις αν ξεκαθαρίσουν το βασικό τους στόχο -που δεν μπορεί παρά να είναι η αδιατάρακτη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας-, μπορούν μετά να βρουν κοινό τόπο και να προχωρήσουν στην αλλαγή δομών που καθιστούν τη χώρα αντιπαραγωγική και εξαρτημένη. Μια χώρα που είναι στην προτελευταία θέση μεταξύ 59 χωρών στην παγκόσμια επετηρίδα ανταγωνιστικότητας, δεν μπορεί να διατηρήσει ευρωπαϊκό βιοτικό επίπεδο για τους πολίτες της.
Με ευχές και διακηρύξεις δεν δημιουργούνται συνθήκες βιώσιμης απασχόλησης για νέους και παλιούς εργαζόμενους. Η απελευθέρωση δομών που κρατούν δέσμιους κρίσιμους τομείς παραγωγής και συντηρούν συστήματα διαφθοράς είναι απαραίτητος όρος για να αντιμετωπιστούν αυτά που οδηγούν σε ελλείμματα, μνημόνια και υπανάπτυξη. Η συνέχιση της φοροδιαφυγής και η άδικη επιβάρυνση με έμμεσους φόρους και έκτακτες εισφορές δεν μπορεί να είναι ανεκτή. Οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να οικοδομήσουν από μηδενική βάση φορολογικό σύστημα αλλά και μηχανισμό είσπραξης που αφενός θα κατανέμει δίκαια τα βάρη και αφετέρου θα εξασφαλίζει στο κράτος τους αναγκαίους πόρους για τη λειτουργία του. Αυτό όσο εύκολο και αναγκαίο ακούγεται, τόσο δύσκολο είναι, όχι γιατί «δεν θέλουν να πιάσουν τους μεγάλους» του λαϊκίστικου μύθου αλλά γιατί όλοι μας θεωρούμε ότι αυτό θα πρέπει να αφορά πρώτα τους άλλους. Η αποδοχή της πραγματικότητας, η ειλικρίνεια και κυρίως το ξεβόλεμα από τους βολικούς μύθους είναι τα αναγκαία βήματα που οδηγούν στην απαραίτητη κοινή δράση της συντριπτικής πλειοψηφείας των πολιτικών δυνάμεων για διέξοδο από την κρίση. Το επόμενο διάστημα, αν δεν υπάρξουν συγκλίσεις και συνεχιστεί το χτίσιμο του νέου τύπου διχασμού που οικοδομείται, αυτό που περιγράφει η πρόσφατη έκθεση της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδος θα είναι το καλό σενάριο αυτών που θα ακολουθήσουν.
Υ.Γ. Κατηγορούσαμε -και δικαίως- τους βουλευτές του παλιού πολιτικού κόσμου ότι εξαντλούσαν τα καθήκοντά τους με τον επικοινωνιακό χαρτοπόλεμο των ερωτήσεων, των αναφορών και των επιστολών. Η συγκεκριμένη συνταγή ακολουθείται όμως και από αυτούς που παριστάνουν στις διακηρύξεις το καινούργιο. Πριν «ο αλέκτωρ λαλήσει» αποδεικνύουν ότι είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν τις χειρότερες παλιές συνταγές. Το να στέλνεις επιστολή για επίλυση προβλήματος σε υπηρεσιακό υπουργό, μέσα στην προεκλογική περίοδο, δεν είναι απλά επίδειξη ενδιαφέροντος επικοινωνιακού χαρακτήρα αλλά ο ορισμός του παλαιοκομματικού λαϊκισμού. Αντε, παιδιά, με το καλό και στο «κατόπιν ενεργειών μου…»!!!
panagopg@gmail.com
