Η χρεοκοπία του κράτους, που δανειζόταν για να κάνει πανηγύρια, μικρά και μεγάλα, προς όφελος μικρών και μεγάλων τρωκτικών, θα έπρεπε να μας είχε κάνει σοφότερους. Να έχει πλέον επιβληθεί η ορθολογική διαχείριση των χρημάτων από όλους του φορείς, δημοτικούς και δημόσιους. Η κάθε εκδήλωση που ενισχύεται, η κάθε εκκλησιά που επιδοτείται, το κάθε έργο που χρηματοδοτείται θα έπρεπε να περνά από τη βάσανο της κριτικής και του ελέγχου. Το «τι σε νοιάζει εσένα, λεφτά του κράτους ή της Ευρώπης είναι» αποτελεί το βολικότερο σύγχρονο μύθο, πάνω στον οποίο έχει χτιστεί το οικοδόμημα της χρεοκοπίας. Το «να πληρώσει το κράτος…» δεν σημαίνει κάποιος άλλος, αόρατος και άυλος. Εμείς πληρώνουμε, και όπως όλα δείχνουν, για πάντα και τα πάντα. Οι φόροι, τα χαράτσια και κάθε επιβάρυνση δεν μπορούν να χρηματοδοτούν πανηγύρια σε ραχούλες και πλακόστρωτα, για να κάνουν το κομμάτι τους πονηροί πολιτευτές.
Δυστυχώς, συνεχίζουμε να πορευόμαστε με τους ίδιους πονηρούς πολιτευτές, και το χειρότερο, οι επίδοξοι διάδοχοί τους υπόσχονται τη διατήρηση των πανηγυριών, ισχυριζόμενοι ότι θα βρουν νέα δανεικά. Κανείς ή ελάχιστοι γραφικοί λένε στους πολίτες την αλήθεια, ότι δηλαδή το παλιό πανηγύρι δεν πρόκειται να επαναληφθεί, όχι μόνο γιατί δεν μπορούμε, αλλά και γιατί δεν πρέπει. Το κράτος, η περιφέρεια, ο δήμος και κάθε φορέας που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα δεν είναι για να χρηματοδοτούν ή να «υποστηρίζουν» την κάθε πρωτοβουλία για τη διατήρηση της παράδοσης. Αντίθετα, έχουν υποχρέωση να χρηματοδοτούν δράσεις που θα ενισχύουν την εξωστρέφεια και θα στοχεύουν να φέρουν χρήμα στην αγορά. Θα ασχολούνται δηλαδή περισσότερο με την προώθηση και την προβολή της περιοχής και όχι με την κατανάλωση παραδοσιακής γουρνοπούλας από τους ψηφοφόρους της περιοχής. Αυτός ο τρόπος δεν φέρνει ψήφους αλλά εισόδημα σε βάθος χρόνου. Το πρόβλημα όμως είναι ότι άπαντες, πολιτικοί και πολίτες, έχουν εκπαιδευτεί στο «δος ημίν σήμερον».
Χαρακτηριστικό του πόσο κοντόφθαλμα και μικροπολιτικά σκέπτονται μερικοί, που αυτοπροσδιορίζονται μάλιστα και ως προοδευτικοί, ανατρεπτικοί και φορείς του καινούργιου και του άφθαρτου, είναι η υπόθεση του πανηγυριού στη Χώρα. Η μετακίνηση των παραγκών μερικά μέτρα εκλήφθηκε ως κίνηση υπονόμευσης της παράδοσης, που προφανώς προσβάλει το αδούλωτο φρόνιμα των πολιτών. Η υπόθεση θα ήταν κυριολεκτικά για γέλια αλλά δείχνει με ανάγλυφο τρόπο πώς αναδεικνύονται τα λάθος ζητήματα. Τι θα χάσει η Χώρα, αν μετακινηθούν μερικά μέτρα οι παράγκες; Τίποτα. Τι θα χάσει, αν δεν περάσουν από εκεί οι εκατοντάδες αντιπρόσωποι από όλο τον κόσμο που δοκιμάζουν το Passat; Μια τεράστια ευκαιρία προβολής. Τι θα έπρεπε να ζητά όποιος δεν καθοδηγείται από την εμπάθεια, το μικρό και το μίζερο; Να υπάρξουν δράσεις που θα λειτουργούν πολλαπλασιαστικά και θα αξιοποιούν την ευκαιρία που παρουσιάστηκε.
Το πρόβλημα, τελικά, είναι η συνολική συντηρητική αντίληψη που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα. Ακόμα και τα τσαντίρια δεν πρέπει να μεριάσουν. Το καταπληκτικό είναι ότι αυτή η άρνηση βαφτίζεται από τη μια μεριά πρόοδος και από την άλλη αδούλωτο πνεύμα. Παραμύθια της Χαλιμάς που απευθύνονται σε έναν κόσμο που ζαλισμένος από την κατάρρευση των μύθων, μέσα στον οποίο πορευόταν, δεν ξέρει τι του φταίει. Δεν αντιλαμβάνεται ότι, αν δεν αλλάξουν τα πάντα, τα πράγματα θα γίνονται κάθε χρόνο και χειρότερα. Γιατί τα νούμερα δεν βγαίνουν. Το κράτος δεν μπορεί να πληρώνει χωρίς να εισπράττει φόρους. Τα ταμεία δεν μπορούν να πληρώνουν συντάξεις όταν οι εργαζόμενοι είναι λιγότεροι από τους συνταξιούχους. Και δανεικά δεν πρόκειται να βρούμε ούτε επιμηκύνοντας, ούτε κουρέβοντας, ούτε αναδιαρθρώνοντας ή καταγγέλλοντας το χρέος.
Είναι καιρός να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά έχουν. Η οικονομία συνολικά, και της περιοχής μας ειδικότερα, είναι άμεσα συνδεδεμένη με το τι γίνεται στον κόσμο. Το εισόδημα από τον τομέα του τουρισμού για να αυξηθεί θα πρέπει να διευκολύνουμε και να ενισχύουμε πρωτοβουλίες που κάνουν γνωστή την περιοχή. Τα τοπικά προϊόντα για να πωληθούν η οικονομία μας οφείλει να είναι εντός του παγκοσμιοποιημένου εμπορικού περιβάλλοντος. Οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται για προβολή της ομορφιάς του τόπου και των προϊόντων του πρέπει να αξιοποιούνται με οργανωμένο και αποτελεσματικό τρόπο. Για το πώς αυτό μπορεί να γίνει και για τις τραγικές παραλείψεις θα είχε πολλά να επισημάνει μια σοβαρή αντιπολίτευση. Το δράμα είναι ότι έχουμε συνολικά ένα πολιτικό προσωπικό που κυβερνά χωρίς να κάνει τίποτα και μια αντιπολίτευση που κραυγάζει γιατί το τίποτα δεν είναι καθόλου. Οι ευκαιρίες περνούν και χάνονται επιταχύνοντας την ολική κατάρρευση και την πραγματική επιστροφή της χώρας στη Βαλκανική γειτονιάς της.
Υ.Γ. Καλή η δημοπράτηση του νότιου τμήματος της Ολυμπίας οδού αλλά μέχρι να κατασκευαστεί θα πρέπει να επιδιωχθούν ορισμένα άμεσα μέτρα. Ο δρόμος από την Πάτρα μέχρι την Τσακώνα έχει αφεθεί εντελώς στην τύχη του. Διαγραμμίσεις δεν υπάρχουν πουθενά και το ταξίδι τη νύχτα είναι μια πραγματική περιπέτεια. Τα τροχαία είναι συχνά και συνήθως θανατηφόρα. Οι βροχές ξεκίνησαν αλλά κανένας δεν φαίνεται να νοιάζεται, μιας και όλα μεταφέρονται στο μέλλον και στην προσμονή για τον καινούργιο δρόμο. Μερικά κιλά μπογιά δεν στοιχίζουν τίποτα σε σχέση με αυτό που προσφέρουν σε επίπεδο ασφάλειας. Αλλά έτσι ήμασταν πάντα. Αδιαφορούμε για τα μικρά μέχρι να γίνουν μεγάλα. Μετά φταίει ο καιρός και η κακιά στιγμή. Δεν θέλουμε να βάζουμε προτεραιότητες και να λειτουργούμε προληπτικά. Τα πάντα στην τύχη και ό,τι προκύψει.
panagopg@gmail.com
