Το θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών αποτέλεσε τις προηγούμενες ημέρες το αντικείμενο συσκέψεων δημάρχων της Πελοποννήσου με τον περιφερειάρχη Πέτρο Τατούλη. Οι συσκέψεις υποτίθεται ότι είχαν ως αντικείμενο την επίλυση του προβλήματος και εξελίχθηκαν σε μια προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισής του. Οι δήμαρχοι, στην πλειοψηφία τους, ακολουθώντας την πάγια τακτική τους να μεταβιβάζουν την ευθύνη σε κάποιον άλλον, ζητούσαν να πάρει την καυτή πατάτα ο Τατούλης. Ο περιφερειάρχης όμως είναι «πρύτανης» σε αυτά και τους έδεσε φιόγκο με τους δεματοποιητές ζητώντας τους να αναλάβουν αυτοί τώρα την προσωρινή διαχείριση και αυτός… θα δώσει στο απώτερο μέλλον την οριστική λύση!

Ο Τατούλης έχει αντιληφθεί ότι το πρόβλημα των σκουπιδιών αποτελεί ωρολογιακή βόμβα που θα τινάξει στον αέρα όποιον το ακουμπήσει και λαμβάνει αποστάσεις ασφαλείας. Τα μεγαλόπνοα με τους διεθνείς διαγωνισμούς που θα έκαναν τα σκουπίδια «Παπάδες» καθυστερούν να δρομολογηθούν και ο Τατούλης δεν είναι κορόιδο να μείνει με τα σκουπίδια των δημάρχων στο χέρι. Τους ζήτησε λοιπόν να υλοποιήσουν τις αποφάσεις και τους σχεδιασμούς των προηγούμενων διορισμένων περιφερειαρχών, να λειτουργήσουν δηλαδή δεματοποιητές για τους οποίους δεν βρίσκουν ως γνωστόν χώρους εγκατάστασης επιστρέφοντάς τους πίσω τη βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί. Σε μια επίδειξη μεγαλοπρέπειας φρόντισε να ρίξει και ένα πρόστιμο για να υπογραμμίσει ποιος είναι το αφεντικό σε θέματα ευαισθησίας και προστασίας του περιβάλλοντος και... από εδώ πάνε και οι άλλοι.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Τατούλης με βάση τα υπάρχοντα πολιτικά ήθη έχει δίκιο που δεν αναλαμβάνει τη βρόμικη δουλειά.  Το ίδιο πράττουν χρόνια τώρα από την πλευρά τους οι δήμαρχοι οι οποίοι πέταγαν το καυτό μπαλάκι στον κυβερνητικό διορισμένο περιφερειάρχη. Οι διορισμένοι περιφερειάρχες δεν χάλαγαν το χατίρι των δημάρχων και προωθούσαν διάφορες λύσεις ανάλογα με την αντίληψή τους ή το συμφέρον τους. Κάπως έτσι περάσαμε από τον 1 περιφερειακό ΧΥΤΑ στους 5 νομαρχιακούς, φτάσαμε στους δεματοποιητές και καταλήξαμε στις σουκομηχανές. Η πλειοψηφία των δημάρχων ήταν παρόντες σε όλες αυτές τις κωλοτούμπες και αν δεν χειροκροτούσαν, σιωπούσαν προκειμένου να εξασφαλίσουν καμιά χρηματοδοτησούλα για αναπλάσεις. Στη συνέχεια βέβαια και αφού είχε αλλάξει ο περιφερειάρχης έκαναν το λιοντάρι χρεώνοντάς του εκ του ασφαλούς όλα τα λάθη και τις παραλείψεις του σύμπαντος. Ολο αυτό το γαϊτανάκι είχε οικονομικό κόστος που πληρωνόταν με τα δανεικά που σήμερα μας πνιγούν, αλλά τότε κανέναν δεν απασχολούσαν. Το μοναδικό μέλημα σχεδόν όλων ήταν το πολιτικό κόστος το οποίο με τη μέθοδο της μεταβίβασης των ευθυνών διαχεόταν και τελικά χανόταν μιας και όλο κάτι γινόταν και την τελευταία στιγμή τα σκουπίδια μαζεύονταν από τους δρόμους.  

Τα εύκολα δανεικά τελείωσαν και μαζί τους και η ανοχή στις επιλεκτικές οικολογικές ευαισθησίες. Το καλαμπούρι με αυτούς που δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να μην γίνει ΧΥΤΑ εδώ και εκεί – αποκορύφωμα η υπόθεση του αντάρτικου της Κερατέας– με τα σκουπίδια να καταλήγουν τελικά από σκουπιδοεργολάβους και άλλες πρόθυμες δυνάμεις σε χαντάκια ρέματα και ανεξέλεγκτες χωματερές ακόμα και δίπλα στον αιγιαλό πρέπει να τελειώσει. Το παραμύθι περί μεγάλων συμφερόντων που θα κάνουν και θα δείξουν με τα σκουπίδια εκτός από κουραστικό είναι και επικίνδυνο. Τα σκουπίδια σήμερα καταλήγουν στο πιάτο μας μέσα από την τροφική αλυσίδα. Είναι έτσι προτιμότερο να τα διαχειριστεί με έναν αποδεκτό επιστημονικό τρόπο ένας επιχειρηματίας από το να κάνουμε όλοι ότι δεν γνωρίζουμε πού αυτά καταλήγουν και τι οικονομικό κόστος έχει τελικά η ανεξέλεγκτη διαχείρισή τους.

Πρέπει με λίγα λόγια να τελειώσει η πολιτική υποκρισία που με όπλο τον τοπικισμό επιδιώκει το μπάχαλο και τη συντήρηση της υπάρχουσας τριτοκοσμικής κατάστασης. Τα σκουπίδια δεν μπορούν να πάνε στο φεγγάρι και οι χώροι που αυτά μπορούν να διατεθούν είναι πολύ συγκεκριμένοι και εν πολλοίς προσδιορισμένοι. Οταν έχεις, για παράδειγμα, τα σκαμμένα ορυχεία της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη και την Πτολεμαΐδα τα οποία επί της ουσίας έχουν στεγανοποιήσει καταστρέφοντας σε μεγάλο βάθος υδροφόρους ορίζοντες και περιβάλλον, η αξιοποίησή τους με όρους και προϋποθέσεις για την διαχείριση απορριμμάτων αποτελεί μια απολύτως λογική επιλογή. Οι κάτοικοι των συγκεκριμένων περιοχών δικαίως διαμαρτύρονται αλλά πρέπει αφενός να ενημερωθούν για την πραγματική διάσταση της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης και αφετέρου να δοθούν αντισταθμιστικά οφέλη στην τοπική κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση οι επισπεύδοντες να συμπαρασταθούν στην άρνηση καλό θα ήταν να αντιπροτείνουν και χώρο εγκατάστασης μονάδας διαχείρισης απορριμμάτων και ΧΔΒΑ. Αρκετά με τους δεξιούς, Πασόκους και αριστερούς χατζηπετρίδες τους πληρώσαμε ήδη ακριβά. Η συνέχιση της ίδιας πρακτικής αποτελεί τουλάχιστον ανοησία. 

Υ.Γ. Η ιστορία με τον κόμβο σύνδεσης του νέου δρόμου με το αεροδρόμιο καταντάει κυριολεκτικά  αηδία. Δεν θα μπορούσε βέβαια να γίνει διαφορετικά μιας και το κύλισμα στη λάσπη είναι γνωστό σε ποια ζώα αρέσει. Τα πάντα και οι πάντες θα κριθούν βέβαια εκ του αποτελέσματος. Σε σύντομο χρόνο θα δούμε τις προτάσεις, το οικονομικό κόστος τους και το αποτέλεσμα που τελικά θα προκύψει για τους πολίτες. Ετσι θα βγάλουμε όλοι τα ασφαλή συμπεράσματά μας και για τα κακαρίσματα και για το πού  γεννούν οι κότες. Το έργο που μένει είναι το ζητούμενο για την κοινωνία και την οικονομία και αυτό δεν κατακτιέται με αφορισμούς και άναρθρες κραυγές. Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει.

panagopg@gmail.com