Η ιστορία ξεκινά αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων της περιφερειακής αρχής, τον Ιούλιο του 2011, όταν εξωθείται σε παραίτηση ο πρώτος εκλεγμένος αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας, ο αείμνηστος Χρήστος Μαλαπάνης. Ακολουθεί στη συνέχεια η σύγκρουση Τατούλη με τον Παναγιώτη Αλευρά, και φτάνουμε στην παρούσα με την Ελένη Αλειφέρη.

Συμπερασματικά, κανένας αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας δεν κατάφερε να συνεργαστεί αρμονικά με τον Πέτρο Τατούλη. Γιατί άραγε; Τυχαίο; Η επανάληψη τόσες φορές, δείχνει ότι κάτι άλλο συμβαίνει. Και το τι συμβαίνει είναι απολύτως προφανές: Ο τρόπος διοίκησης και ελέγχου από την πλευρά Τατούλη δεν αφήνει περιθώρια σε ανθρώπους με ειδικό πολιτικό βάρος και υψηλό αυτοσεβασμό να αποδεχτούν αυταρχικές και ισοπεδωτικές αντιλήψεις. Ενα πολιτικό μέγεθος όπως ο αείμνηστος Χρήστος Μαλαπάνης δεν μπορούσε να ανεχτεί προσβολές και απαξίωση, γι' αυτό και τα «βρόντηξε» αμέσως, ενώ οι υπόλοιποι χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο για να καταλάβουν.

Η διοίκηση Τατούλη στην Περιφέρεια έχει να επιδείξει μεγάλες συγκρούσεις και μικρό έργο. Ο περιφερειάρχης κάνει πολιτική μέσα από την αντίθεση. Είναι η ίδια στρατηγική που ακολουθούν όλοι οι λαϊκιστές για να παραπλανήσουν το λαό. Φτιάχνουν έναν «εχθρό» και στρέφουν την προσοχή σε αυτόν, προκειμένου να μην ασχολείται κανείς με την ουσία των ζητημάτων. Αυτό που το βλέπουμε να κυριαρχεί όλο και περισσότερο στην κεντρική πολιτική σκηνή, γίνεται χρόνια σε επίπεδο Περιφέρειας. Οποιος θέτει ζητήματα στοχοποείται, και μέσα από ένα δομημένο σύστημα παρουσιάζεται ως υπεύθυνος για τις αδυναμίες της περιφερειακής αρχής να δώσει λύσεις στα προβλήματα. Εννοείται ότι όποιος πάει κόντρα δέχεται επιθέσεις σε προσωπικό επίπεδο, με ό,τι μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του και μπορεί να τον πλήξει, δίκαια ή άδικα. Τι να πρωτοθυμηθούμε… Το πόσα χρόνια δίδασκε ο Θανάσης Πετράκος κι αν είχε άδεια και πού, ή το τελευταίο φοβερό επιχείρημα για το πού δουλεύει η κόρη του Νίκου Πατσαρίνου; Δεν υπάρχει μέτρο και όριο στη θρασύτητα και στην ισοπέδωση των πάντων.

Η έλλειψη πολιτικού πολιτισμού ενοχλεί τους ανθρώπους που έχουν δημοκρατική συγκρότηση και έχουν μάθει να συνθέτουν μέσα από τη διαφωνία. Οι αυτοκρατορικές αντιλήψεις, βέβαια, και η κυριαρχία της μίας και μοναδικής άποψης έχουν στόχο να αποκρύψουν ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» - κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει να κάνει με την παραγωγή έργου. Ποια είναι άραγε η... κοσμογονία των έργων που έχει συντελεστεί από την Περιφέρεια στη Μεσσηνία; Μια μεγάλη τρύπα στο νερό. Με βερμπαλισμούς, επικοινωνιακά τεχνάσματα και ανούσιες αντιπαραθέσεις, αυτό ακριβώς προσπαθεί να κρύψει η ηγετική ομάδα Τατούλη: ότι δηλαδή στη Μεσσηνία, τόσα χρόνια στην εξουσία, δεν έχει να επιδείξει κανένα ουσιαστικό έργο σε κανέναν τομέα.

Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από τα οδικά έργα υποδομής, που μας είχαν ζαλίζει τα αυτιά για το δήθεν έργο-σημαία για την Αρχαία Μεσσήνη και δεν έχει γίνει τίποτα; Για την πολιτική στον πρωτογενή τομέα που ούτε μια δακοκτονία της προκοπής δεν μπορούν να φέρουν σε πέρας; Να πάμε στη μεταφορά των μαθητών, που ακόμα προσπαθούν να κάνουν έναν διαγωνισμό; Ή να εξετάσουμε τα αποτελέσματα στον τουρισμό σε σχέση με τα λεφτά που δαπανήθηκαν σε συνέδρια και προωθητικές ενέργειες; Το μόνο που φαίνεται να προχωρά είναι η ΣΔΙΤ των σκουπιδιών, κι αυτό με τρομερή καθυστέρηση, υψηλό κόστος και ως ανάγκη εξόδου από το αδιέξοδο - μιας και η Πελοπόννησος είναι η τελευταία των Μοϊκανών και σε αυτό το ζήτημα. Η δε καθυστέρηση, η άσκοπη αντιπαράθεση και το αδιέξοδο είναι ευθύνη και της περιφερειακής αρχής, η οποία δεν επεδίωξε τη συνεννόηση αλλά τη σύγκρουση και στο θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών.

Ο Τατούλης μαζί με έναν στενό πυρήνα συνεργατών επιθυμούν να διεκδικήσουν ξανά την Περιφέρεια. Τα στηρίγματα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι αδύναμα, οι ίδιοι έχουν όμως ένα πλεονέκτημα: Ξέρουν να κάνουν θόρυβο και να στέλνουν την μπάλα στην εξέδρα. Πατώντας πάνω στην αναγνωρισιμότητα και σ' ένα σύστημα ενημέρωσης και υποστήριξης που έχουν δομήσει θα προσπαθήσουν να κάνουν παιχνίδι καλώντας... τους άλλους να απολογηθούν για το τι έκαναν οι γυναίκες, οι γιοι, οι κόρες και οι φιλενάδες τους, ώστε οι ίδιοι να μην απαντήσουν στο ερώτημα τι πρόσφεραν στους πολίτες της Πελοποννήσου, όλα αυτά τα χρόνια.

Οι δυνάμεις που σκοπεύουν να αντιπαρατεθούν μαζί τους δεν πρέπει να εμπλακούν σε αυτόν τον καβγά, αλλά να τους καλούν σταθερά και συγκεκριμένα να απολογούνται για το τι (δεν) έπραξαν. Η επιστροφή στον πολιτικό πολιτισμό και στην πολιτική κανονικότητα είναι όρος επιβίωσης για τη χώρα και για την περιοχή μας. Οταν φτάνουμε στο σημείο να παρακολουθούνται γραφεία πολιτικών παραγόντων και ν' ασχολούμαστε με το ποιος ενημέρωσε και πότε... κι όχι με το ποιος παρακολουθούσε και γιατί, έχουμε φτάσει στον απόλυτο βιασμό της λογικής και της πραγματικότητας.

panagopg@gmail.com