Μετά το στρατό και την τελευταία υποχρεωτική συμμετοχή μου προτιμούσα τον ύπνο από το να πηγαίνω να ξεροσταλιάζω πίσω από τα σκοινιά να δω παιδάκια ομοιόμορφα ντυμένα να παριστάνουν τους στρατιώτες μιας άλλης εποχής ή τα εκθέματα μιας καινούργιας. Μετά από χρόνια αναγκάστηκα να ξαναδώ όλο αυτό το θέαμα γιατί ως γονιός έπρεπε να «μαζέψω» τους μικρούς που και αυτοί…υποχρεωτικά θα έπρεπε να προσφέρουν… στο φιλοθεάμον κοινό της πόλης μας. Είχα έτσι την ευκαιρία να δω ξανά μετά από αρκετά χρόνια την ίδια παράσταση… σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Οι παρελάσεις για κάποιους αποτελούν εκδηλώσεις αισιοδοξίας που τονώνουν το εθνικό φρόνημα και γεμίζουν με υπερηφάνεια τους πολίτες, ενώ για κάποιους άλλους αποτελούν σπατάλη πόρων για μια ανούσια και αδιάφορη παράσταση. Το αν χρειάζονται οι παρελάσεις είναι ένα ερώτημα που φεύγει και επανέρχεται στο δημόσιο διάλογο μαζί με κάθε εθνική επέτειο. Η απάντηση δεν είναι εύκολη, γιατί το «χρειάζονται» ο καθένας το ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο και του προσδίδει διαφορετικό περιεχόμενο. Αλλος θεωρεί ότι έτσι συγκροτείται εθνική συνείδηση, άλλος ότι προετοιμάζονται στρατιωτικά οι νέες γενιές και αρκετοί άλλοι ως μια ευκαιρία κοινωνικοποίησης μαθητών και γονιών. Υπάρχουν τέλος αυτοί που θεωρούν διασκέδαση και… έξοδο την παρέλαση και την αντιμετωπίζουν ως θέαμα που απλώς δεν θέλουν να στερηθούν.

Ολα αυτά και πιθανώς και κάποια άλλα ακόμα αν αθροιστούν, δημιουργούν το ισχυρό μπλοκ που θέλει τις παρελάσεις και το δηλώνει με τη συμμετοχή του κάθε φορά πίσω από τα σκοινιά. Οι παρελάσεις δεν πρόκειται να καταργηθούν όσο υπάρχει τόσο μεγάλο κοινό για αυτές. Αυτή είναι η αλήθεια την οποία οφείλουν να αποδεχτούν τόσο αυτοί που τις αξιολογούν ως σημαντικές όσο και αυτοί που τις θεωρούν ανούσιες. Οι παρελάσεις είναι κατά βάση θέαμα και χαβαλές τον οποίο ενδύουμε με τεράστιες δόσεις σοβαροφάνειας, γιατί στην τραγωδία το κοινό πρέπει να κλαίει και όχι να γελάει.

panagopg@gmail.com