ο οποίος δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει και πώς θα κλείσει. Η μεγάλη παραγωγή ελαιολάδου στην Ισπανία είναι ο παράγοντας που διαμορφώνει τη διεθνή τιμή, αυτό καλό είναι να το κρατήσουμε για να μην έχουμε ξανά νέα παραμύθια για τρίτες χώρες, εισαγωγές και άλλα γλαφυρά λαϊκής κατανάλωσης. Οι Ισπανοί παράγουν τεράστιες ποσότητες –όσο όλοι οι άλλοι μαζί- και με χαμηλό κόστος. Το πώς και το γιατί είναι μια τεράστια ιστορία που έχει να κάνει με τη διάρθρωση του κλήρου, τον τρόπο της καλλιέργειας και το έδαφος. Η ουσία είναι ότι μπορεί να κρατά χαμηλά το κόστος παραγωγής και να έχει ως εκ τούτου ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.

Το μεσσηνιακό ελαιόλαδο δεν μπορεί να ακολουθήσει τους Ισπανούς στο κόστος παραγωγής και μπορεί να ποντάρει μόνο στο ποιοτικό πλεονέκτημα. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Καταρχήν η κατοχύρωση του ποιοτικού πλεονεκτήματος. Το να λέμε ότι έχουμε το καλύτερο λάδι στα καφενεία ή να το διακηρύσσουμε σε συνέδρια μεταξύ μας δεν έχει καμία αξία. Η κατοχύρωση της ποιότητας επιτυγχάνεται στη συνείδηση του καταναλωτή μέσα από ένα αναγνωρισμένο προϊόν που το βρίσκει στο ράφι του σούπερ μάρκετ της γειτονιάς του. Υπάρχει αυτό; Οχι. Μέσα από ποια διαδικασία μπορεί αυτό να επιτευχθεί; Από μεγάλη ιδιωτική επένδυση η οποία θα ξεκινά από το ελαιοπερίβολο και θα φτάνει στο ράφι, έτσι ώστε να κατοχυρώνεται η ανώτερη ποιότητα και συνολικά ο τρόπος παραγωγής του προϊόντος.

Υπάρχει περίπτωση αυτό να γίνει τα επόμενα χρόνια στη χώρα ή στη Μεσσηνία; Αν θέλουμε να έχει μέλλον η ελαιοκαλλιέργεια θα πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια σε αυτή την κατεύθυνση. Το ελαιόλαδο της Μεσσηνίας θα έχει ξεχωριστή αξία όταν φτάνει αυτόνομο στο ράφι, όσο χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη για ανακάτεμα και ποιοτική αναβάθμιση άλλων θα χορεύει στο σκοπό που θα χτυπούν οι μεγάλοι παγκόσμιοι παραγωγοί.

panagopg@gmail.com