Η υποψηφιότητα Νίκα για την Περιφέρεια έπρεπε να συνοδεύεται και από τη διαδικασία διαδοχής του στο εσωτερικό της παράταξης που είχε δημιουργήσει και διοικεί το δήμο για 12 χρόνια. Διαδικασία ανάδειξης νέου αρχηγού δεν επιλέχθηκε, ενώ ο Νίκας επέλεξε το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου για να τα έχει με όλους καλά, με αποτέλεσμα ο καθένας να ξεδιπλώσει τη θεμιτή προσωπική του φιλοδοξία και να έχουμε υποψηφίους σχεδόν όλους τους δημοτικούς συμβούλους της πλειοψηφίας.
Η επιλογή τώρα μιας διαδικασίας μέσα από ψηφοφορία είναι η εσπευσμένη λύση ανάγκης της τελευταίας στιγμής και με αμφίβολα πλέον αποτελέσματα, μιας και η ζημιά έχει ήδη προκληθεί. Επί της διαδικασίας θα υπάρξουν εύλογες ενστάσεις και αμφισβητήσεις, τόσο γιατί άργησε όσο και γιατί ο ορισμός του εκλογικού σώματος είναι λίγο αυθαίρετος. Θα ήταν, για παράδειγμα, πιο δημοκρατικό να προκύψει ο υποψήφιος από το σύνολο των υποψηφίων στις τελευταίες εκλογές σε κεντρικό ψηφοδέλτιο και χωριά. Το ευρύ εκλογικό σώμα προφανώς φοβίζει, αλλά η κρίση του δύσκολα αμφισβητείται.
Η εξέλιξη των πραγμάτων αναδεικνύει ότι στο χώρο της αυτοδιοίκησης δεν έχει κατακτηθεί η λογική της αυτοδιοικητικής παράταξης. Ενα σώμα δηλαδή με δική του εσωτερική οργάνωση και διαδικασίες που θα επιλύουν από μεγάλα προβλήματα, όπως η διαδοχή, μέχρι και άλλα μικρότερα που αφορούν τη στάση σε σημαντικά θέματα των δήμων. Οι παρατάξεις είναι αρχηγικές και διαλύονται όταν ο αρχηγός αποχωρήσει. Σε πολλές περιπτώσεις οι αρχηγοί δίνοντας «δαχτυλίδια» κατάφεραν να διατηρήσουν τη συνοχή και να καθυστερήσουν τη διάλυση παρότι αυτή τελικά δεν αποφεύχθηκε. Σε όσες περιπτώσεις αδιαφόρησαν ή κράτησαν ουδέτερη στάση η διάλυση επιταχύνθηκε. Οταν δεν υπάρχει κουλτούρα παράταξης ή ομάδας η διατήρηση της συνοχής είναι αδύνατη και αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην παράταξη της πλειοψηφίας στο Δήμο Καλαμάτας.
