Αυτό που ξεκίνησαν αμέσως μετά την απελευθέρωση οι Βαυαροί του Οθωνα και δεν το ολοκλήρωσαν, έπρεπε να φτάσουμε στο μνημόνιο της χρεοκοπίας για να αναγκαστούμε τελικά να το αποκτήσουμε.
Ο καθορισμός του τι είναι τι και ποιος κατέχει τι, ήταν αυτό που διαχρονικά ενοχλούσε έναν συνασπισμό μικρών, μεσαίων και μεγάλων συμφερόντων, που οδηγούσαν την πολιτική τάξη να ικανοποιεί πάντα το... δίκαιο αίτημα των πολιτών. Πάντα έμπαινε μπροστά το μικρό του κακομοίρη που έπρεπε να ρυθμιστεί, και κρύβονταν από πίσω οι δεινόσαυροι των συμφερόντων. Ταυτόχρονα οι ισχυρές επιστημονικές συντεχνίες, για το δικό τους συμφέρον, φρόντιζαν να κάνουν όσο το δυνατόν πιο πολύπλοκες, κοστοβόρες και γραφειοκρατικές τις διαδικασίες - με αποτέλεσμα να μην μπορεί εδώ να τελειώσει ποτέ μια διαδικασία που αλλού έχει ολοκληρωθεί εδώ και 300 χρόνια. Εκαναν δηλαδή κτηματολόγιο και δασολόγιο οι άλλοι μετρώντας με κορδέλα, κι εμείς με αεροφωτογραφίες και δορυφορικά συστήματα δεν μπορούμε να ξεμπλέξουμε τα… μπούτια μας.
Αν δει κανείς πόσα προβλήματα προκύπτουν, τόσο με τη σύνταξη του κτηματολογίου όσο και με τους δασικούς χάρτες, θα αντιληφθεί ότι έχουμε σοβαρό πρόβλημα ανάγνωσης και προσαρμογής στην πραγματικότητα. Προτιμούμε «να διυλίζουμε τον κώνωπα και να καταπίνουμε την κάμηλον». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι δασικοί χάρτες και η σύνταξη τους: Δεν καταλαβαίνουμε γιατί έπρεπε να φαίνονται ως δασικές εκτάσεις οι ελαιώνες που έχουν φυτευτεί πάνω από 15 χρόνια. Αν αυτός που συνέτασσε το χάρτη είχε οδηγία και «έβλεπε» τη σκιά στην αεροφωτογραφία του 1946 ως ελιές και όχι ως σκίνα, θα τον μάλωνε κανείς; Το σκίνο είναι δέντρο που συγκροτεί δάσος ενώ η ελιά δεν είναι; Γιατί λοιπόν οι δενδρώδεις καλλιέργειες, οι οποίες δεν αλλοιώνουν μάλιστα το μεσογειακό τοπίο, έμπλεξαν σε αυτή την αχρείαστη διαδικασία;
Μα γιατί, πολύ απλά, κάποιοι έχουν πρόβλημα με την πραγματικότητα. Δεν τους νοιάζει η πραγματικότητα, αλλά η υπηρέτηση μιας γραφειοκρατίας ή μιας ιδεολογικής εμμονής. Χαρακτήρισαν λοιπόν δασικούς τους ελαιώνες, έχουν περάσει δυο χρόνια, δεν έχουν κάνει τίποτα με την εξέταση των χιλιάδων ενστάσεων, και διαιωνίζεται η εκκρεμότητα χωρίς κανένας να νοιάζεται.
Ηταν λοιπόν στραβό το κλίμα, έρχεται τώρα και η απόφαση του ΣτΕ που κρίνει αντισυνταγματική την εξαγορά εκχερσωμένων δασικών εκτάσεων και δημιουργεί το απόλυτο χάος. Τι θα γίνει τώρα; Θα χάσει ο κόσμος τα κτήματά του; Δεν θα μπορεί ούτε καν να τα εξαγοράσει; Θα επιστρέψει πίσω επιδοτήσεις; Τι θα δηλώσει στο κτηματολόγιο; Ελαιώνες 40 χρόνων ή πουρνάρια; Στο Ε9 που δήλωναν ιδιοκτησίες και πλήρωναν φόρο για αυτές, θα τους επιστραφούν ή θα τους καταβληθεί πρόστιμο για καταπάτηση; Το ΣτΕ προφανώς και δεν ευθύνεται, εφαρμόζει τη συνταγματική επιταγή περί δάσους, η οποία είναι φανερό ότι θέλει αναθεώρηση αλλά κανένας δεν το σκέφτηκε. Αλλά δεν μπορεί να "τρέχει" δασολόγιο και κτηματολόγιο, να ξέρεις ότι οι χάρτες του 1945 όπου βασίζεται η συνταγματική πρόβλεψη είναι ξεπερασμένα εργαλεία, και να μην προχωράς στην αναθεώρηση ώστε να ξεμπλοκάρουν οι διαδικασίες!
Τι θα συμβεί τώρα... κανείς δεν ξέρει. Το πιθανότερο είναι να υπάρξει μια νέα νομοθετική ρύθμιση που θα νομιμοποιεί μερικώς την κατάσταση. Το συνταγματικό κώλυμα θα ξεπερνιέται πιθανώς με παραχώρηση για κάποια χρόνια των εκτάσεων για χρήση και όχι για ιδιοκτησία. Θα υπάρχουν νέες εμπλοκές με επιδοτήσεις κληρονομιές και μεταβιβάσεις και γενικώς... βρήκαμε δουλειές κι εξασφαλίσαμε ύλη στο σύστημα της νομιμοποίησης, φορτώνοντας με οικονομικό κόστος τους ιδιοκτήτες.
Ολα αυτά θα μπορούσαν να αποφευχθούν με συγκεκριμένες ρυθμίσεις, τόσο στο σύνταγμα όσο και στους νόμους, όπου θα λαμβανόταν υπόψη η πραγματικότητα και θα υπήρχε μέριμνα να μπει άμεσα τάξη.
Το κτηματολόγιο, το δασολόγιο και μια σειρά από παρόμοιες υστερήσεις είναι αποτέλεσμα της έλλειψης πολιτικής βούλησης να δοθεί τέλος στην υπάρχουσα κατάσταση οργάνωσης και λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Δεν τραβιέται δηλαδή μια γραμμή που να λέει ό,τι έγινε έγινε, αυτή είναι η κατάσταση, από εδώ και πέρα θα ισχύει αυτό και το άλλο. Ετσι θα τελείωνε και η ιστορία με τα αυθαίρετα και η καταπάτηση δασικών εκτάσεων και δημόσιων χώρων. Οσο όμως δεν κάνουμε το αυτονόητο απλοποιώντας τις διαδικασίες, θα είμαστε διαρκώς στο περίπου, παρατείνοντας εκκρεμότητες και αφήνοντας γκρίζες ζώνες, πάνω στις οποίες θα χτίζονται νέες εκκρεμότητες και νέες γκρίζες ζώνες... παρατείνοντας τον φαύλο κύκλο της εκκρεμότητας.
Η χώρα θα γίνει κανονική όταν σταματήσουν τα πάντα να λειτουργούν στο περίπου. Οταν θα καταφέρουμε να μετρήσουμε έστω τα χωράφια, τα σπίτια και τα δάση.
