Μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις, και η συγκεκριμένη είπε πάρα πολλά σε σχέση με αυτό που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Τα φασιστοειδή που προχώρησαν στη συγκεκριμένη ενέργεια είναι γνωστοί τραμπούκοι που προσπαθούν να επιβάλουν τις «απόψεις» τους σε αρκετά εκπαιδευτικά ιδρύματα στη χώρα. Η δύναμή τους δεν καταγράφεται εκλογικά, αλλά παίζουν σημαντικό ρόλο στον καθημερινό μικρόκοσμο των πανεπιστημίων. Το τι ακριβώς συμβαίνει σε συγκεκριμένα πανεπιστημιακά τμήματα είναι γνωστό, γι’ αυτό και έχει επείγοντα χαρακτήρα η επιβολή του νόμου στο εσωτερικό των ιδρυμάτων. Οι τραμπουκισμοί δεν είναι άσυλο ιδεών – και οι ακραίες αντιλήψεις δεν έχουν θέση στην ακαδημαϊκή κοινότητα.
Το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί βέβαια την κορυφή του παγόβουνου στο μεγάλο ζήτημα της διοίκησης των πανεπιστημίων. Το περίφημο μεταπολιτευτικό «αυτοδιοίκητο» έχει εδώ και χρόνια κλείσει τον κύκλο του. Τα πανεπιστήμια δεν αυτοδιοικούνται, αλλά εξουσιάζονται από συγκεκριμένες ομάδες που έχουν στο καθένα ξεχωριστά το πάνω χέρι. Σε κάποια, τη διοίκηση την ασκούν φοιτητοπατέρες σε συνεργασία με συγκεκριμένες ομάδες καθηγητών. Σε άλλα, ομάδες καθηγητών που συνασπίζονται με βάση τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, δημιουργώντας τα δικά τους κλειστά οικογενειακά συστήματα. Υπάρχουν, τέλος, και αυτά που τρέχουν με... αυτόματο πιλότο από απόντες και περαστικούς καθηγητές και φοιτητές! Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο οι τραμπούκοι, αλλά το σύνολο των συστημάτων που λειτουργούν μέσα στα πανεπιστήμια. Τα συστήματα αυτά επιτρέπουν σε διάφορες ομάδες να κάνουν παιχνίδι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φτάνοντας στο σημείο να ανέχονται και «τα παιδιά» που νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση!
Ο τρόπος διοίκησης χρειάζεται σημαντική αλλαγή, έτσι ώστε να σπάσουν τα στεγανά που έχουν δημιουργηθεί και να μπορέσουν να αναπνεύσουν οι υγιείς δυνάμεις στο εσωτερικό των πανεπιστημίων. Το αυτοδιοίκητο αυτής της μορφής έχει κλείσει τον κύκλο του. Οι διοικούμενοι δεν μπορεί να είναι και διοικητές χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Το κυριότερο, δεν μπορεί να μην έχει λόγο ο φορολογούμενος που βάζει τα λεφτά. Απαιτείται ένα νέο μοντέλο διοίκησης των πανεπιστημίων, που θα επιτυγχάνει ισορροπία μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων, θα επιβάλλει τη λογοδοσία και τον έλεγχο, και θα βάζει τέλος στα υποσυστήματα εξουσίας και τις αλαζονικές συμπεριφορές.
