Όταν σε μία απάντηση κυβερνητικού παράγοντα ακούς για επιτροπές οι οποίες θα…συνεδριάσουν, θα…προτείνουν και θα… δώσουν λύσεις, καλό είναι να μην περιμένεις πολλά. Το σύνηθες είναι να μην γίνεται τίποτα. Οι πενταμελείς επιτροπές των… 2-3 ατόμων δεν είναι μόνο ανέκδοτο, αλλά ο κομψός τρόπος της ακινησίας.
Τα προβλήματα που έχουν προκύψει με τους δασικούς χάρτες δεν είναι τεχνικά, αλλά πολιτικά. Τεχνικά θα πρέπει να δοθούν οι λύσεις σε πολιτικές αποφάσεις. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, όταν υπάρχει πολιτική βούληση να αποδοθούν εκτάσεις σε αγρότες, δεν κάνεις επιτροπές για το πώς θα λύσουν το πρόβλημα: Δίνεις απλώς εντολή μέσα σε 20 μέρες να σου έχουν ετοιμάσει τη νομική ρύθμιση, έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα και να ξεπερνιέται κάθε εμπόδιο. Ποιος ορίζει για παράδειγμα ότι δάσος είναι τα πουρνάρια και όχι τα ελαιόδεντρα;
Στο Υπουργείο Περιβάλλοντος είναι προφανές ότι υπάρχει ένα ισχυρό λόμπι που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα σε σχέση με τους δασικούς χάρτες. Υπάρχουν ιδεοληπτικές αντιλήψεις που θεωρούν τα πουρνάρια πολυτιμότερα από τις ελιές. Υπάρχουν μάλιστα και ολόκληρες θεωρίες που «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου» για την καταστροφή που επιφέρει η αλόγιστη επέκταση της ελαιοκαλλιέργειας. Υπάρχει βεβαίως και η κλασική ραθυμία του Δημοσίου που δεν θέλει ανατροπές και αλλαγές: Αναρτήθηκαν οι δασικοί χάρτες όπως αναρτήθηκαν, ας τα δουν στις… ενστάσεις, και στο φινάλε… ας κάνουν εξαγορά! Εννοείται επίσης ότι υπάρχει και ο συντεχνιακός ωφελιμισμός κλάδων, που βρήκαν ευκαιρία για απασχόληση.
Με επιτροπές ενστάσεων, οι οποίες για να ολοκληρώσουν την εξέταση χρειάζονται 10 με 15 χρόνια κρατώντας ομήρους χιλιάδες ιδιοκτήτες, δεν μπορεί ένα κράτος να θεωρείται σύγχρονο και αποτελεσματικό – και δεν πρόκειται ποτέ να αναπτυχθεί οικονομικά. Η ακινησία και η εγκατάλειψη δεν μπορεί να θεωρούνται δημόσιο συμφέρον. Λύση στα προβλήματα δεν πρόκειται να δώσουν επιτροπές που διαρκώς συσκέπτονται, αλλά πολιτικοί που σκέπτονται και δίνουν κατευθύνσεις με βάση την κοινή λογική.
