Είναι γνωστό πως η κοινωνία έχει “χωριστεί” σε εμβολιασμένους και μη. Δεκτό. Είναι γεγονός, δεν αλλάζει. Μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας είτε δεν επιθυμούν να κάνουν εμβόλιο είτε απλά μένουν κάπως σκεπτικιστικοί ακόμα και μέχρι τώρα. Δεν αλλάζει αυτό, ούτε ποτέ θα συμφωνήσουν οι μεν με τους… “δεν”, όπως δε συμφωνούν ποτέ οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς. Δεν θα αναφέρουμε ξανά τη γνωστή φιλοσοφική φράση “θα υπηρετώ το δικαίωμά σου να πρεσβεύεις την άποψή σου” κ.λπ., το είχε πει άλλωστε και πιο λαϊκά η Ρίτα Σακελλαρίου “κι αν κάνω άτακτη ζωή/ δικός μου είναι λογαριασμός”.
Λογαριασμός του καθενός λοιπόν είναι να κάνει ό,τι θέλει, αλλά όχι και να κοροϊδεύει τους νεκρούς. Το βρίσκουν αστείο πολλοί συμπολίτες μας και πατάνε “γελάκια” ως εικονίδια κάτω από την ειδησεογραφία που γνωστοποιεί την πορεία της πανδημίας. Φεύγει από τη ζωή κάποιος και σε κάποιες περιπτώσεις η είδηση γίνεται αντικείμενο χλευασμού σε μπλογκ, ομάδες, σάιτ κ.α.
Ποιος θα προστατεύσει τη μνήμη και την τιμή των νεκρών και των οικογενειών τους; Το να διαφωνώ με το να καγχάζω απέχει χιλιόμετρα. Και ο πολιτισμός επιβάλλει να σεβόμαστε όποιον δεν είναι πλέον στη ζωή, για να επιχειρηματολογήσει με τη διαφωνία του άλλου.
Ολες οι θρησκείες, όλοι οι πολιτισμοί από κτίσεως κόσμου πρεσβεύουν το σεβασμό στο συνάνθρωπο. Ή τουλάχιστον έτσι το μεταφράζουμε και το αναλύουμε σήμερα, στο πλαίσιο της σύγχρονης κοινωνίας μας.
Σιωπή λοιπόν στο άκουσμα του θανάτου των συμπολιτών μας, εμβολιασμένων και μη. Σιωπή και περισυλλογή. Προσευχή -αν προτιμάτε, μέρες που είναι. Οχι γέλια, όχι ειρωνείες, όχι “μπεεεεεεε”, όχι κατάρες. Είναι πολύ κρίμα να ξυπνάει μέσα στη μικρή κοινωνία μας τέτοιο μίσος. Πρώτα από όλα για μας τους ίδιους.