Ένας ακόμη εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς κινήθηκε στο γνωστό εδώ και χρόνια μοτίβο. Κομματικές μαζώξεις χρεοκοπημένων πολιτικών μοντέλων που παραπέμπουν περισσότερο σε θρησκευτικές σέχτες, επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο τα ίδια αναμένοντας… ανάσταση νεκρών. Συνδικαλιστικές ηγεσίες ξεπερασμένες και με ελάχιστη νομιμοποίηση δεν καταφέρνουν να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους και να δείξουν έναν δρόμο ρεαλιστικό για το αύριο. Οι συγκεντρώσεις από διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο έχουν μετατραπεί έτσι σε ετήσιο μνημόσυνο ενός κάποιου ένδοξου παρελθόντος. Η μειωμένη συμμετοχή και κυρίως η απουσία ενός οράματος που θα εμπνέει και θα κινητοποιεί, είναι κάθε χρόνο όλο και περισσότερο ορατή.

Την ίδια ώρα τα προβλήματα των εργαζομένων έχουν οξυνθεί. Στην οικονομία κυριαρχούν οι χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, ενώ η εφαρμογή του οκταώρου αποτελεί ζητούμενο. Οι νέες συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα είναι εξοντωτικές, ενώ οι αμοιβές δεν επαρκούν για να ικανοποιηθεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο σε επίπεδο διαβίωσης. Οι εργαζόμενοι επιδιώκουν για αυτούς και τα παιδιά τους ένα πολύ συγκεκριμένο επίπεδο διαβίωσης, δεν ικανοποιούνται με περιορισμούς μιας κλειστής και απομονωμένης οικονομίας. Ζητούν πολιτικές που θα κατοχυρώνουν το ευρωπαϊκό επίπεδο διαβίωσης και με βάση αυτό διαμορφώνουν και τη στάση τους απέναντι σε κόμματα και συνδικάτα.
Η διατύπωση μιας αξιόπιστης πολιτικής πρότασης προς όφελος των εργαζομένων είναι το μεγάλο ζητούμενο. Η αύξηση των αμοιβών προφανώς και δεν πρόκειται να γίνει «με έναν νόμο και ένα άρθρο» και το αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης δεν μπορεί να επιτευχθεί με πληρωμές σε «Δήμητρες». Οι διάφορες σαχλαμάρες που κυκλοφορούσαν ως μαντζούνια την εποχή του αντιμνημονιακού παροξυσμού δεν πείθουν πλέον τους πολίτες, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία κατάλαβαν ότι τα προεκλογικά λεφτόδεντρα δεν αποτελούν λύση. Η στήριξη των εργαζομένων για να έχει αποτέλεσμα θα πρέπει να πατάει στην πραγματικότητα και να λαμβάνει υπόψη τις πραγματικές συνθήκες της οικονομίας.

Η στοχευμένη σύγκρουση με φαινόμενα αυθαιρεσίας και εκμετάλλευσης είναι αυτή που μπορεί πραγματικά να στηρίξει τους εργαζόμενους και -το κυριότερο- να φέρει ορατά αποτελέσματα, που θα επιβεβαιώσουν τη δύναμη της συλλογικής προσπάθειας.