Τα σχολικά γεύματα είναι μια «παροχή» που στηρίχτηκε στην ανάγκη «να μην λιποθυμούν τα παιδάκια από την πείνα». Πρόκειται για μια πολιτική κατασκευή, που οικοδομήθηκε την εποχή του αντιμνημονιακού αγώνα «με τα παιδάκια που λιποθυμούσαν από την πείνα» και τους απελπισμένους που αυτοκτονούσαν κατά δεκάδες! Τα χρόνια πέρασαν, τα μνημόνια -που δεν σκίστηκαν «με έναν νόμο και ένα άρθρο»- εφαρμόστηκαν με ευλάβεια και η χώρα «βγήκε» ξανά στην κανονικότητα των αγορών. Η «λεπτομέρεια» είναι ότι ενώ όλες οι άλλες χώρες χρειάστηκαν ένα μνημόνιο για να βγουν από την οικονομική κρίση, «ο εξυπνότερος λαός του κόσμου» χρειάστηκε τρία! Το χειρότερο, συνεχίζει να πιστεύει σε μαντζούνια και σωτήρες, που πωλούν αντισυστημισμό με εύκολες και ανώδυνες λύσεις.

Τα σχολικά γεύματα θα είχαν νόημα αν τα ελληνικά σχολεία είχαν τραπεζαρίες, στις οποίες θα σιτίζονταν μαθητές που θα έμεναν μέχρι αργά το απόγευμα. Μιλάμε για άλλο σχολείο και εκπαιδευτικό σύστημα -ο φτωχός μαθητής δεν έχει ανάγκη μόνο το γεύμα, αλλά και την παράλληλη στήριξη στο γνωστικό αντικείμενο. Τα σχολεία δεν διαθέτουν αυτού του είδους τις υποδομές, με αποτέλεσμα να μοιράζονται γεύματα σε πλαστικά κεσεδάκια, που στη συντριπτική τους πλειονότητα καταλήγουν στους κάδους απορριμμάτων ή φτάνουν σε σπίτια για τροφή σε κατοικίδια. Την ίδια ώρα, το Δημόσιο σπαταλά εκατομμύρια για την παρασκευή και διανομή των συγκεκριμένων γευμάτων, σε εταιρείες οι οποίες, όπως έδειξαν τα πρόσφατα γεγονότα στη Λαμία, ελέγχονται πλημμελώς και παρέχουν ακόμα και επικίνδυνα για την υγεία γεύματα. Στην περίπτωση της Λαμίας ευτυχώς που τη συγκεκριμένη ημέρα έφαγαν μόνο 63 άτομα από τα εκατοντάδες γεύματα που μοιράστηκαν.

Η διανομή γευμάτων στα σχολεία και η συνολική στήριξη ευπαθών ομάδων χρειάζεται να αναπροσαρμοστεί. Να αναζητηθούν τρόποι, έτσι ώστε με διακριτικότητα και ευαισθησία να στηριχθούν μαθητές που έχουν ανάγκη και να ενισχυθούν οικογένειες που βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Τα σχολικά γεύματα δεν σιτίζουν αυτούς που έχουν ανάγκη, αλλά έναν μηχανισμό που βρήκε έναν ακόμα τρόπο να απομυζά πόρους από τους φορολογούμενους. Είναι καιρός να αφήσουμε πίσω μας τους μύθους και να δούμε πώς η Ελλάδα θα γίνει μια κανονική χώρα μέσα από ανάπτυξη και ευκαιρίες για εργασία σε όλους. Όπως λέει και η γνωστή κινέζικη παροιμία: “Δώσε σε κάποιον ένα ψάρι και θα ζήσει μια μέρα, μάθε του να ψαρεύει και θα ζήσει μια ζωή”.

panagopg@gmail.com