Για παράδειγμα: Οι φαρμακοποιοί πιστεύουν ακράδαντα ότι απαιτούνται βαθιές τομές στον τομέα της εκπαίδευσης ενώ στην αγορά των φαρμάκων δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα. Στον αντίποδα, οι εκπαιδευτικοί πιστεύουν ότι πρέπει να επιτραπεί η πώληση ασπιρίνης στα περίπτερα, αλλά δεν θέλουν αλλαγές στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Την ίδια στάση απέναντι στις μεταρρυθμίσεις κρατούν οι δημοσιογράφοι, οι δικηγόροι, οι λογιστές, οι μηχανικοί, οι γιατροί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αγρότες... και γενικότερα τα 2/3 των Ελλήνων που ήταν λίγο πολύ βολεμένα στο σύστημα της δανειακής ευημερίας, κι έτσι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να αλλάξει η κατεστημένη τάξη πραγμάτων.
Ουσιαστικά στην ελληνική κοινωνία κυριαρχούν απόλυτα οι δυνάμεις της συντήρησης, που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα επειδή έτσι θεωρούν πως διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους. Η αντίληψη αυτή κάθε άλλο παρά αυθαίρετη είναι, αφού οι ρίζες της φτάνουν ως τη γέννηση του ελληνικού κράτους και τα δάνεια της ανεξαρτησίας. Από τότε έως σήμερα οι προνομιούχες κοινωνικές ομάδες τρέφονται με τα δάνεια που πρόσφεραν στην Ελλάδα οι προστάτιδες δυνάμεις με στόχο την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων.
Τα δάνεια της υποτέλειας -όπως πραγματικά θα έπρεπε να ονομάζονται- δεν χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν ποτέ για αναπτυξιακούς σκοπούς. Αντιθέτως, τις περισσότερες φορές τα χρησιμοποίησαν οι πολιτικοί για να διασφαλίσουν τη δική τους παραμονή τους στην εξουσία – και τα λεφτά κατέληξαν στις τσέπες “ημετέρων” που τα σπατάλησαν σε πολυτελή αγαθά και χρηματοδοτήσεις κομμάτων κι εντύπων της κατεστημένης τάξης πραγμάτων. Εννοείται ότι η αιματηρή συνεισφορά της Ελλάδας στους δύο παγκόσμιους αλλά και στον ψυχρό πόλεμο “επιβραβεύτηκε” με δάνεια που φρόντισαν να τα ροκανίσουν οι νικητές σε χρόνο ρεκόρ, με συνέπεια να υπάρχει και πάλι ανάγκη για νέα δάνεια. Οι τύψεις της Δύσης για τη Χούντα των συνταγματαρχών αποτέλεσαν στη συνέχεια το τέλειο άλλοθι, τόσο για τη σύναψη νέων δανείων όσο και για την πρόωρη είσοδο της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Η κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ και η είσοδος στη ζώνη του ευρώ πρόσφεραν στους Ελληνες το τελευταίο φτηνό δανεικό χρήμα.
Πολλοί πίστεψαν τότε ότι στην Ελλάδα θα γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται ώστε να μη χρειάζονται άλλα δανεικά. Ομως όλοι αυτοί οι αιθεροβάμονες λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η ελληνική άρχουσα πολιτική τάξη, η οποία γνωρίζει όσο καμία άλλη στον κόσμο να εκμεταλλεύεται τα συγκρουόμενα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων για να ροκανίζει νέα δάνεια. Ετσι οι Ελληνες πολιτικοί, από την αρχή της οικονομικής κρίσης έως σήμερα, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να καθυστερούν τις μεταρρυθμίσεις προσδοκώντας ότι σύντομα θα αλλάξει ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων και τότε θα διαπραγματευτούν από θέση ισχύος με τους μελλοντικούς δανειστές. Εύχονται λοιπόν να ισχυροποιηθεί η Ρωσία και η Κίνα προκειμένου να διαπραγματευτούν με άλλους όρους τη σύναψη νέων δανείων με τη Δύση. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής δεν θα διστάσουν στα κρυφά να ενισχύσουν επικοινωνιακά τις φιλορωσικές ή τις φιλοκινεζικές φωνές στο εσωτερικό της Ελλάδας, προκειμένου να εξασφαλίσουν μεγαλύτερα δάνεια από τη Δύση για να αναχαιτίσουν τον “εσωτερικό εχθρό” όπως στα χρόνια το Ψυχρού Πολέμου. Στο ίδιο έργο θεατές, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές – και όποιος δεν κατάλαβε ακόμα γιατί τα ελληνικά ΜΜΕ είναι τώρα με την πλευρά των Ρώσων στην Ουκρανία, καλό είναι να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, αφού η πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι για σκληρούς διαπραγματευτές... δανείων.
Ουσιαστικά η άρχουσα ελληνική πολιτική τάξη ελπίζει ότι σύντομα θα αλλάξει ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων ώστε να μπορέσει να πάρει νέα δάνεια από τη Δύση αλλά, γιατί όχι, και από την Ανατολή. Μέχρι τότε θα καθυστερεί τις μεταρρυθμίσεις, αφού κατά βάθος γνωρίζει πολύ καλά ότι οι αλλαγές που γίνονται στην παραγωγική βάση θα σηματοδοτήσουν και το τέλος της κατεστημένης τάξης πραγμάτων. Παράλληλα κλείνει το μάτι στα 2/3 των Ελλήνων που ήταν βολεμένα στο σύστημα της δανειακής ευημερίας, και τους υπόσχεται ότι η κρίση περνάει κι ότι έρχονται καλύτερες μέρες... αν δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις. Γι' αυτό και τα 2/3 των Ελλήνων θέλουν να γίνουν μεταρρυθμίσεις, αρκεί να μην γίνουν στον κλάδο όπου δραστηριοποιούνται οι ίδιοι.
Με απλά λόγια: Τα 2/3 των Ελλήνων δεν θέλουν να γίνουν μεταρρυθμίσεις γιατί έχουν πειστεί ότι τα δάνεια της υποτέλειας είναι... άσωτα κι ότι σύντομα θα ξεκινήσει νέο πάρτι.
Τελικώς, θα γίνουν μεταρρυθμίσεις ή όχι; Αν η άρχουσα πολιτική τάξη διασφαλίσει νέα δάνεια, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Αν όμως δεν αλλάξει τίποτα στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων και η Κριμαία αποδειχτεί απλώς μια γκάφα της Δύσης, τότε αναγκαστικά οι Ελληνες θα ανακαλύψουν την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων. Τότε και μόνο τότε οι εκπαιδευτικοί θα ζητήσουν αλλαγές και στα σχολεία, ώστε κάποια στιγμή τα πανεπιστήμια να μη βγάζουν φαρμακοποιούς που πιστεύουν ότι ο κερδώος Ερμής είναι σύντροφος του... Στάλιν κι ότι ο ανταγωνισμός οδηγεί αναγκαστικά στον αφανισμό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
