Τρίτη, 01 Απριλίου 2014 11:34

Απ' την ξαπλώστρα στο SUV με το ψηφοδέλτιο στο χέρι

Γράφτηκε από τον

Απ' την ξαπλώστρα στο SUV με το ψηφοδέλτιο στο χέρι

Στον φετινό δρόμο προς τις κάλπες είναι φανερό όσο ποτέ άλλοτε ότι οι υποψήφιοι δήμαρχοι δεν έχουν να προτείνουν τίποτα καινούργιο. Γι' αυτό ήδη προσπαθούν απλώς να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι είναι ικανότεροι από τους αντιπάλους τους και άρα μπορούν να διαχειριστούν τη βαλκανική μιζέρια καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο διεκδικητή του θώκου.

  Ειδικά στη Μεσσηνία έχουμε ν' ακούσουμε ή να διαβάσουμε μια νέα αναπτυξιακή πρόταση από την εποχή που η αυτοδιοίκηση διεκδικούσε... έναν σύγχρονο αυτοκινητόδρομο στη διαδρομή Κόρινθος - Τρίπολη - Καλαμάτα. Από τότε έως σήμερα πέρασαν πάνω από 30 χρόνια και πολλοί δήμαρχοι εξασφάλισαν την εκλογή ή την επανεκλογή τους μιλώντας ακατάπαυστα για την ανάπτυξη που θα ερχόταν από την Τσακώνα μέσω του αυτοκινητόδρομου. Τελικά βέβαια, όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές, η μεγάλη ανάπτυξη έρχεται μέσω του αεροδρομίου - αλλά οι αιρετοί δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα και γι' αυτό σχεδιάζουν (τρόπος του λέγειν...) πόλεις και χωριά για την υποδοχή Ελλήνων τουριστών του περασμένου αιώνα. Συγκεκριμένα, σκεπάζουν με τσιμέντο, άσφαλτο και ξαπλώστρες κάθε σπιθαμή χώματος που θα μπορούσε να θυμίσει σε νεόπλουτους επισκέπτες από την Αττική τη χωριάτικη καταγωγή τους και να τους οδηγήσει σε άλλους προορισμούς με περισσότερο τσιμέντο. 

Ετσι κι αλλιώς την εποχή της δανειακής ευημερίας, όχι μόνο οι δήμαρχοι, αλλά και οι επιχειρηματίες έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να προσελκύσουν Ελληνες τουρίστες που “τρώνε ένα κατσίκι στο καθισιό τους”, αντί για... κουτόφραγκους που “τη βγάζουν με μια χωριάτικη κι ένα ποτήρι κρασί”. Αλίμονο σε όποιον τολμούσε να πει, εκείνη την εποχή, ότι δεν είναι βιώσιμη ανάπτυξη τα διακοποδάνεια και η μεταβίβαση εθνικού εισοδήματος από μια περιοχή σε μια άλλη. Προσωπικά τουλάχιστον, όσες φορές τόλμησα να το πω, αντιμετωπίστηκα ως... κουτόφραγκος που διαβάζει σολομωνικές και γι' αυτό δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι “Ζορμπάδες” παίρνουν διακοποδάνεια προκειμένου να φάνε ένα κατσίκι στο καθισιό τους. 

Σε κάθε περίπτωση όμως και ανεξάρτητα από το τι πιστεύω εγώ, οι δήμαρχοι εξυπηρετώντας τις ανάγκες των πελατών που τρώνε ένα κατσίκι στο καθισιό τους έφτιαξαν πόλεις-τέρατα, προκειμένου οι “Ζορμπάδες” να πηγαίνουν κατευθείαν απ' την ξαπλώστρα στο SUV και να μη χρειάζεται να πατήσουν στο χώμα που μπορεί να τους θύμιζε τους λασπωμένους δρόμους του χωριού όπου μεγάλωσαν. Κάπως έτσι η άσφαλτος έφτασε και στην πιο απόμακρη παραλία. Κάπως έτσι οι πευκόφυτες ακτές έγιναν... πάρκινγκ. Κάπως έτσι οι παραλίες γέμισαν πυκνά ομπρελοδάση. Κάπως έτσι τα αυθαίρετα σχημάτισαν τσιμεντένια τείχη που εμποδίζουν τη θαλασσινή αύρα να δροσίσει την ενδοχώρα. Κάπως έτσι εγκιβωτίσαμε κι εξαφανίσαμε τα ρέματα και μετατρέψαμε τα ποτάμια σε δέκτες αποβλήτων. Κάπως έτσι συνεχίζουμε ν' απαξιώνουμε μέρα με τη μέρα το τουριστικό προϊόν του τόπου μας - αλλά ευτυχώς οι... Θεοί ή ο Θεός της Ελλάδας φρόντισαν να ρίξουν εδώ αυτό το ακαταμάχητο φως, που προφανώς τυφλώνει τους ξένους και δε βλέπουν με την πρώτη ματιά τα εγκλήματα.

Διαφορετικά, θα έβλεπαν ολοκάθαρα ότι οι πόλεις και τα χωριά μας ξεχάστηκαν σε μακρινές εποχές και δεν ακολουθούν τον πολιτισμένο κόσμο στα άλματα που έκανε τις τελευταίες δεκαετίες. Σε Ανατολή και Δύση οι ανεπτυγμένες πόλεις γίνονται ολοένα και πιο φιλόξενες για τους κατοίκους και τους επισκέπτες τους. Σε όλους τους πολιτισμένους τόπους μειώνεται το τσιμέντο και αυξάνεται το πράσινο. Παντού στις προηγμένες κοινωνίες, αλλά ακόμα και σε αναπτυσσόμενες χώρες, περιορίζεται η χρήση του αυτοκινήτου και πληθαίνουν οι πεζόδρομοι κι οι ποδηλατόδρομοι. Ολοι προσπαθούν να επουλώσουν τις περιβαλλοντικές πληγές και αναζητούν μεθόδους αειφόρου ανάπτυξης.

Στη Μεσσηνία όμως, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, θα χρειαστεί τουλάχιστον ένας αιώνας ακόμα για να ανακαλύψουμε τις φιλόξενες πόλεις. Ετσι τα επόμενα 50 χρόνια θα συζητάμε μεταξύ άλλων για την πεζοδρόμηση της Ναυαρίνου, των παραλιακών δρόμων σε Γιάλοβα και  Φοινικούντα, καθώς και της Ανω Πόλης στην Κυπαρισσία. Για άλλα 50 χρόνια μετά την αναπαράσταση της απελευθέρωσης της Καλαμάτας, θα συζητάμε για την απελευθέρωση των... πεζοδρομίων και των διαβάσεων. Οσο για το πράσινο έχουμε καιρό: Δεν χρειάζεται να γίνουν όλα τον 21ο αιώνα. Ας αφήσουμε να φυτέψουν κάνα δέντρο οι δήμαρχοι του 22ου. 

Εννοείται φυσικά ότι δεν φταίνε οι δήμαρχοι για όλα. Φταίνε μεταξύ άλλων και οι επιχειρηματίες που ακόμα να πάρουν χαμπάρι ότι οι πεζοδρομήσεις γεννούν αμέσως υπεραξίες, και ότι πλέον τα αυτοκίνητα δίπλα στην ξαπλώστρα είναι status symbol μόνο για όσους δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα πως η Apple δημιούργησε το... iPhone. Αν το είχαν αντιληφθεί, θα μάζευαν οι ίδιοι υπογραφές για την πεζοδρόμηση της Ναυαρίνου - και θα “μαύριζαν” όποιον δήμαρχο τους έλεγε καθησυχαστικά πως η κρίση τελειώνει και θα δοθούν ξανά... διακοποδάνεια. 

 Είπαμε όμως: Για την πεζοδρόμηση της Ναυαρίνου θα συζητάμε τα επόμενα 50 χρόνια. Κι αν στο μεταξύ κλείσουν και κάποια μαγαζιά ή φτωχύνουμε όλοι λίγο ακόμα, ε, δε χάθηκε ο κόσμος. Ο δήμαρχος να 'ναι καλά, να ρίχνει τσιμέντα και να φυτεύει... ομπρελοδάση. Ετσι κι αλλιώς το τι πιστεύω εγώ κι όσοι διαβάζουν... σολομωνικές δεν έχει καμία σημασία για τους “Ζορμπάδες” - αφού μ' αυτά ασχολούνται μόνο οι κουτόφραγκοι.

lathanasis@yahoo.gr

Θανάσης Λαγός 

Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 07 Απριλίου 2014 17:39