Οι φανατικοί κάθε πλευράς μπορεί βέβαια να ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο και να βλέπουν τις εξελίξεις μέσα από τους κομματικούς φακούς της τύφλωσής τους. Αντιλαμβάνονται τα πράγματα με τη διχαστική λογική «εμείς το φώς, οι άλλοι το σκοτάδι», «εμείς η σωτηρία, οι άλλοι η καταστροφή» και είναι προφανές ότι κάνουν λάθος. Το λάθος το δικό τους θα κληθούμε όμως να το πληρώσουμε όλοι, ενδεχομένως πολύ ακριβά. Το να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω και να αρχίσουμε να ακούμε ο ένας τι λέει ο άλλος ίσως να είναι μια καλή αρχή προκειμένου να οικοδομηθεί, η αναγκαία έστω, συναντίληψη πάνω στα βασικά. Οι υπερβολές σε φόβο αλλά και προσδοκίες δεν οδηγούν πουθενά αλλού παρά μόνο στην τυφλή πολιτική σύγκρουση του παρόντος και του μέλλοντος.
Η πολιτική συζήτηση που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας δεν λαμβάνει υπόψη της το διεθνές περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούμαστε. Η οικονομική κρίση σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο, το νέο ψυχροπολεμικό κλίμα με τη Ρωσία, το κατρακύλισμα των τιμών του πετρελαίου, τα νέα δεδομένα στις χώρες της Μέσης ανατολής, της βόρειας Αφρικής αλλά και την Τουρκία ακόμα και το τελευταίο άνοιγμα της Κούβας στους Αμερικάνους συνθέτουν μια νέα πραγματικότητα. Έχει πολλές φορές αποδειχτεί ότι το γεγονός πως δεν «διαβάσαμε» σωστά, ως χώρα συνολικά και ως πολίτες ξεχωριστά, το διεθνές περιβάλλον μας οδήγησε σε ανείπωτες τραγωδίες. Το "δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε" το έχουμε πολλές φορές υποστηρίξει και έχει επίσης πολλές φορές αποδειχτεί ότι πάντα μπορείς να χάσεις πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζεις ότι δεν μπορείς να χάσεις.
Οι Ρώσοι, που, σύμφωνα με την κυρίαρχη προ ετών αντίληψη, θα μας δάνειζαν και θα μας έσωζαν γιατί ήθελαν να φτιάξουν αγωγούς και να βγάλουν τα πετρέλαιά μας, δεν μπορούν να δανειστούν σήμερα ούτε οι ίδιοι. Τα πετρέλαια πάνω στα οποία κοιμόμαστε μάλλον θα μείνουν εκεί που είναι, γιατί με την τρέχουσα τιμή δεν συμφέρει κανέναν να τα εξορύξει. Το να συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε μαγικές, ανώδυνες λύσεις αποτελεί τύφλωση. Οι πολιτικές μαγκιές σε ένα σύνθετο διεθνές περιβάλλον δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Αν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν, ας ρωτήσουν και τον Πούτιν. Οι μοναχικές πορείες έχουν κλείσει τον κύκλο τους. Αν κάποιοι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν, ας ρωτήσουν τον Ραούλ Κάστρο και ας δουν τα χαΐρια της Βενεζουέλας.
Την ίδια στιγμή καμία ευρωπαϊκή κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει με την ανεργία στο 25% και τη φτώχεια στα δικά μας επίπεδα. Το επίπεδο διαβίωσης στη χώρα μπορεί να παραμένει το καλύτερο σε επίπεδο Βαλκανίων και να συγκαταλέγεται ακόμα ανάμεσα στις 40 πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου αλλά αυτό δεν αρκεί. Όταν έχεις ζήσει το καλύτερο και έχεις επενδύσει συναισθηματικά και οικονομικά σε μια διαρκή βελτίωση των συνθηκών, δεν μπορείς να αντιληφθείς ούτε ποια είναι η πραγματική εξαθλίωση ούτε πού βρίσκεται ο πραγματικός πάτος του πηγαδιού. Η μόνη ελπίδα που πλέον έχουμε είναι ο νέος χρόνος να μη μας βρει στο πιο σκοτεινό πηγάδι της μεταπολιτευτικής ιστορίας. Μακάρι να επιβεβαιωθούν οι αισιόδοξοι και η νέα χρόνια να φέρει χαμόγελο σε όλους . Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία.
panagopg@gmail.com
