Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε πλέον όλοι. Καταφέραμε να καταστήσουμε προνομιακούς συνομιλητές της Ε.Ε. την Τουρκία, τα Σκόπια, τη Βουλγαρία και την Αλβανία. Μετατρέψαμε ταυτόχρονα τη χώρα σ' ένα απέραντο καταυλισμό προσφύγων που περιμένουν να ανοίξουν τα σύνορα για να περάσουν στη… Γη της Επαγγελίας. Τα σύνορα όμως δεν πρόκειται να ανοίξουν και εμείς έχουμε βρεθεί με ένα εκρηκτικό πρόβλημα που πρέπει να διαχειριστούμε, το οποίο όμως εξαρτάται αφενός από την στάση της Τουρκίας και αφετέρου από αυτή των ισχυρών χωρών της Ε.Ε. Συμπερασματικά η ανέμελη προσέγγιση οδήγησε στη δημιουργία μεγαλύτερου προβλήματος από αυτό που υποτίθεται πως θέλαμε να αντιμετωπίσουμε.
Το ανθρωπιστικό ζήτημα που προφανώς υπήρχε με τα κέντρα κράτησης μεταναστών τύπου Αμυγδαλέζας, αντί να αντιμετωπιστεί σε επίπεδο δομής θεωρήθηκε ότι αρκεί η απλή κατάργηση του κέντρου για να λυθεί το πρόβλημα - όπως το σκίσιμο του μνημονίου θα έλυνε το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Τα προβλήματα δυστυχώς δεν αντιμετωπίζονται με αυτό τον απλοϊκό τρόπο - αν ήταν έτσι, ήξεραν και άλλοι να το κάνουν. Χρειάζονται μελέτη, σχέδιο και συντονισμός όλων των δυνάμεων. Το προσφυγικό – μεταναστευτικό δεν μπορεί να το διαχειρίζονται Μ.Κ.Ο. Οι οργανώσεις αυτές προφανώς και είναι χρήσιμες και βοηθούν αλλά όταν εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό, από μόνες τους το μόνο που επιφέρουν είναι το χάος. Μέσα λοιπόν από ανεπάρκειες και λαθεμένες θεωρήσεις του προβλήματος φτάσαμε στην ντροπή της Ειδομένης που δεν ξέρουμε αν είναι Νταχάου, όπως τη χαρακτηρίζει ο υπουργός Εσωτερικών, αλλά σίγουρα δεν είναι μια κατάσταση που τιμά τη χώρα και τον ανθρωπισμό όλων μας.
Γιατί η κυβέρνηση αφήνει την Ειδομένη και κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι εκεί συντελείται μια απίστευτη ανθρωπιστική τραγωδία; Πού είναι οι ευαισθησίες και ο ανθρωπισμός; Γιατί οι αρμόδιοι κρύβονται πίσω από τις ΜΚΟ; Η κυβέρνηση δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη να πάει κάπου αλλού όλους αυτούς τους ανθρώπους για να μην συγκρουστεί με τη μήτρα του εθνικολαϊκισμού από την οποία έχει προκύψει. Ταμπουρώνονται πίσω από το ότι οι πρόσφυγες αναμένουν ότι κάποια στιγμή θα ανοίξουν τα σύνορα και δεν τους μετακινούν γιατί όπου και να τους πάνε θα συναντήσουν την ηχηρή αντίδραση των τοπικών κοινωνιών.
Ο δήμαρχος Καλαμάτας, για παράδειγμα, αποφάνθηκε προχθές ότι το Στρατόπεδο δεν πρέπει να φιλοξενήσει πρόσφυγες και μετανάστες γιατί έτσι θα οδηγηθεί σε κλείσιμο. Ο δήμαρχος έσπευσε βέβαια να υπογραμμίσει ότι… αγαπάμε και συμπονάμε τους μετανάστες γιατί είμαστε λαός της… προσφυγιάς! Σύμφωνα όμως με τη συλλογιστική του δημάρχου, αν βάλεις από τη μια μεριά της ζυγαριάς τη συμπόνια και τον ανθρωπισμό και από την άλλη την αξία της λειτουργίας του Στρατοπέδου προκύπτει αβίαστα ότι το Στρατόπεδο δεν πρέπει να σταματήσει έστω και για λίγο να στεγάζει φαντάρους. Δεν ξέρουμε πώς μετριέται ο ανθρωπισμός και τι είναι το συμφέρον μιας περιοχής, αλλά είναι ανατριχιαστικό να βλέπεις μικρά παιδιά μέσα στη λάσπη και να μην θέλεις να ανοίξεις τους στρατώνες να τα βάλεις μέσα. Είναι ντροπή. Αν είναι να κλείσει το Στρατόπεδο της Καλαμάτας για οικονομικούς λόγους ή γιατί θα γίνει αναδιάρθρωση των μονάδων του Στρατού, αυτό θα γίνει ανεξάρτητα από το αν στεγαστούν προσωρινά πρόσφυγες. Ας σταματήσει λοιπόν η πολιτική υποκρισία. Ας πουν ότι δεν θέλουν πρόσφυγες στην περιοχή και τη χώρα. Ανθρωπισμός δεν είναι η σακούλα με τα παλιόρουχα. Είναι η ετοιμότητα και η θέληση να βοηθήσεις αποτελεσματικά θυσιάζοντας έστω το ελάχιστο. Η κυβέρνηση, αυθεντικό αποτέλεσμα του εθνικολαϊκισμού της οικονομικής κρίσης, προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα κουτοπόνηρα. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι πολιτική ευαισθησίας και ανθρωπισμού αλλά καθαρού λαϊκισμού. Μοναδικός στόχος η διαρκής μεταβίβαση της ευθύνης στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Τελικώς όντως δεν είμαστε εμείς ρατσιστές, οι άλλοι είναι… μετανάστες!
panagopg@gmail.com
