Αρχή από τον περιφερειακό της Καλαμάτας, στον οποίο εξελίσσονται εργασίες με γρήγορους ρυθμούς και με διαφορετικές υπεργολαβίες κατά τμήμα. Κατά την εκτίμηση των αρμοδίων η παράδοση του δρόμου πάει για Οκτώβριο, καθώς στο μεταξύ χρειάστηκε να γίνουν πρόσθετες εργασίες. Σε αθηναϊκές εφημερίδες κάποιοι έσπευσαν να διαρρεύσουν πριν από καιρό ότι για τις καθυστερήσεις (και εν μέρει για το κόστος) φταίνε οι τοπικές κοινωνίες που είχαν απαιτήσεις. Επειδή έχω ζήσει το δρόμο από την αρχή και τις εμμονές διαφόρων παραγόντων για την αξία του έργου που στοίχισε απίστευτα μεγάλα ποσά λόγω του σχεδιασμού του, θα έπρεπε να υπενθυμίσω ότι από την αρχή πολλοί και αντιταχθήκαμε σε αυτό το σχεδιασμό και κάναμε σειρά επισημάνσεων για προβλήματα που θα έπρεπε να λυθούν. Είχαν παρουσιαστεί μάλιστα και εναλλακτικές λύσεις που θα ελαχιστοποιούσαν τα προβλήματα και τη βλάβη στο περιβάλλον, αλλά απορρίφθηκαν χωρίς ουσιαστικά να εξεταστούν. Υπενθυμίζω λοιπόν πως στη σειρά επισημάνσεων για τον περιφερειακό, ήταν και αυτή που είχε να κάνει με προβλήματα που εκκρεμούν ακόμη και σήμερα, όπως η προσέγγιση ιδιοκτητών στις περιουσίες τους. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν μπορούν όλα να αντιμετωπιστούν τώρα, αλλά υπενθυμίζω ότι εδώ και χρόνια από τις στήλες της "Ε" τόνιζα ότι οι αρμόδιοι του δήμου όφειλαν να καταγράψουν σημείο προς σημείο τα προβλήματα ώστε να δοθούν λύσεις. Οχι μόνον δεν έκαναν κάτι τέτοιο, αλλά κόντεψε να κατασκευαστεί ο δρόμος και να μην υπάρχει πλήρης κόμβος στη Λεΐκων, αφού οι δημοτικοί παράγοντες ούτε που το είχαν πάρει χαμπάρι. Και προσωπικά το γνώριζα και φώναζα ως ενδιαφερόμενος, που πήρα κάποια στιγμή πριν από χρόνια τα σχέδια του κόμβου για να δω τι θα αλλάξει στην περιοχή που μένω. Κάτι που θα έπρεπε να έχουν κάνει από το δήμο ώστε να εντοπίσουν εγκαίρως τα προβλήματα. Τελευταία στιγμή έγιναν παράδρομοι και η πεζογέφυρα στου Καρέλια για να αποδειχθεί η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε από τους αρμοδίους αυτή η ιστορία. Προχειρότητα που θα αφήσει ίσως ορισμένους ξεκρέμαστους στο πέρασμα του αυτοκινητόδρομου.

Και πάμε στον άλλο δρόμο που... στοίχειωσε γιατί ακριβώς έχει τα στοιχεία υπερπολυτέλειας από την άποψη του κόστους. Πρόκειται για το δρόμο Καλαμάτα-Ριζόμυλος του οποίου η ιστορία χρονολογείται από την εποχή της χούντας, όταν είχαν γίνει και κάποια σχέδια για χάραξη. Η πραγματική συζήτηση ξεκίνησε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και έκτοτε η υπόθεση πάει και έρχεται με μελέτες επί μελετών και φυσικά αντιδράσεις, καθώς στη συζήτηση μπλέξανε μικρά και μεγάλα συμφέροντα αλλά και αντικειμενικά προβλήματα στη χάραξη και τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά του δρόμου. Ο δρόμος δεν έγινε όχι επειδή υπήρχαν αντιδράσεις (και στον περιφερειακό της Καλαμάτας υπήρχαν και μάλιστα έντονες), αλλά επειδή τα ευρώ ήταν πολλά ακόμη και για τις εποχές της πολυτέλειας. Τα υπόλοιπα περί "εξασφαλισμένων πιστώσεων" δεν είναι τίποτε περισσότερο από εκ του ασφαλούς εξαπάτηση αφελών. Σε ανύποπτο χρόνο προς τα τέλη της δεκαετίας και παρά τις εμμονές δημοτικών και νομαρχιακών παραγόντων, ο αείμνηστος (διορισμένος) περιφερειάρχης Αντ. Ματσίγκος προωθούσε προς ένταξη για χρηματοδότηση τη ριζική βελτίωση του υπάρχοντος δρόμου με τμήμα νότια των σιδηροδρομικών γραμμών, δεύτερη γέφυρα στον Πάμισο και παρακάμψεις Μεσσήνης, Βελίκας. Οι άρχοντες έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να ακυρωθεί μια τέτοια προοπτική, η οποία σήμερα φαντάζει ως η πλέον πιθανή. Και στην οποία πλέον προσχώρησε επισήμως και η δημοτική αρχή της Μεσσήνης, πέρα από τους λόγους τους οποίους επικαλείται ο κάθε παράγοντας σχετικά με αυτή τη στροφή. Ζητά μάλιστα (και δικαίως) τη διασφάλιση των συνδέσεων με την παραλιακή ζώνη σε Μεσσήνη, Ανάληψη και Βελίκα. Να υπενθυμίσω εδώ λοιπόν ότι με πρόσχημα την προοπτική του παραλιακού δρόμου δαπανήθηκαν μεγάλα ποσά για ένα δρόμο προς την παραλία που οδηγεί στο πουθενά, και έμεινε σε αθλία κατάσταση ο συνδετήριος από τη Μεσσήνη προς τη Μπούκα. Και στη συζήτηση που γίνεται μεταξύ σχετικών και ασχέτων αν η χάραξη αυτή μπορεί να δώσει ένα δρόμο ασφαλή ή όχι, υποθέτω ότι την απάντηση θα πρέπει να δώσει ο "Μορέας" που ανέλαβε και τη μελετητική ευθύνη.

Της ταλαιπωρίας και της καθυστέρησης και ο δρόμος από την Πάτρα μέχρι την Τσακώνα καθόσον η Ολυμπία Οδός χειρουργήθηκε μετά από απαίτηση της κοινοπραξίας γιατί απλώς δεν την συνέφερε. Για να μην ξεχνιόμαστε βεβαίως περί του "λεόντειου" χαρακτήρα σε βάρος του Δημοσίου (και εκ του αποτελέσματος) των συμβάσεων παραχώρησης που υπογράφηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Προηγήθηκαν πλείστες όσες απόπειρες παραβίασης των περιβαλλοντικών δεσμεύσεων στην περιοχή του Καϊάφα -δεν ανεχόμαστε ούτε λίγα χιλιόμετρα βραδυπορίας ανάμεσα στα πεύκα- οι οποίες απέτυχαν και αποτέλεσαν ένα από τα προσχήματα για να "κοπεί" αυτό το τμήμα. Ακολούθησαν πιέσεις και κινητοποιήσεις -απόντων των αυτοδιοικητικών παραγόντων της Μεσσηνίας- με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να υπάρξει η δέσμευση ότι θα προχωρήσει ως δημόσιο έργο και αργότερα να αρχίσει ο τεμαχισμός στο Πάτρα - Πύργος κατά το νέο σύστημα δημοπράτησης και να είναι σε αναμονή η συνέχεια του δρόμου μέχρι την Τσακώνα. Οι δημοπρασίες πήγαιναν από ακύρωση σε ακύρωση λόγω της αποχής των μηχανικών και όταν ξεκίνησαν οι 3 από τις 8 κατέληξαν στην ίδια εταιρεία, με τους έχοντες τις πληροφορίες σε σχετικές ιστοσελίδες να θεωρούν ότι τελικά και οι άλλες 5 θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Συσκευασία 8 σε 1 (ή αντιστρόφως αν θέλετε) και από εκεί και ύστερα υπεργολάβοι. Δεν θα ήθελα να... μαντέψω την τύχη του "όλου έργου", αλλά είμαι απολύτως βέβαιος ότι η ολοκλήρωση και τα χρονοδιαγράμματα θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό από την κινητοποίηση των τοπικών παραγόντων, δηλαδή την παρακολούθηση, παρέμβαση και πίεση με κάθε τρόπο. Μέχρι τώρα τον τόνο έδινε η περιοχή της Αχαιοηλίδας (κατά πως λέγανε παλιά) της οποίας οι παράγοντες επέμεναν για δρόμο μέχρι την Τσακώνα. Τώρα έχει έρθει και η σειρά των Μεσσήνιων, που θα πρέπει να αποδείξουν εμπράκτως το ενδιαφέρον. Είναι από τα θέματα που προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση, πλην όμως δεν ενδιαφέρει ο τζόγος αλλά το αποτέλεσμα.

Τώρα να πάμε στο υπόλοιπο του εσωτερικού δικτύου του νομού και να θυμηθούμε τις ιστορίες με το Ριζόμυλος - Κορώνη, το Ρωμανού - Γαργαλιάνοι, το Ριζόμυλος - Πύλος - Μεθώνη, χρειάζονται και άλλοι τόμοι δημοσιευμάτων που περιγράφουν την πορεία τους και το τραγικό της ιστορίας των δημοσίων έργων στον τόπο μας. Απλώς θα χρειαστεί να επισημανθεί για μια ακόμη φορά το γεγονός ότι οι δρόμοι από Ριζόμυλο και εκείθεν είναι εξαιρετικά αναγκαία έργα έτσι ώστε να επισκιάζεται η υπόθεση της κατασκευής τους από μια υπερβολική συζήτηση σχετικά με τη σημασία του δρόμου Καλαμάτα - Ριζόμυλος. Πλείστοι όσοι εκ των παραγόντων "κόβονται" για το δρόμο αυτό για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, φυσικά πάντα για τα "καλά και συμφέροντα", όπως προσδιορίζονται αυτά κατά περίπτωση. Και μάλιστα με κίνδυνο υπερβολικής έκθεσης σε "εικασίες" σχετικά με το ενδιαφέρον και τα κίνητρα. Ορισμένοι παράγοντες μπορούν να κάνουν πολιτικό παιχνίδι εκ του ασφαλούς, αλλά όσοι ασχολούνται συστηματικά με την υπόθεση του Καλαμάτα - Ριζόμυλος γνωρίζουν πολύ καλά τις σοβαρές ενστάσεις υπηρεσιακών παραγόντων σε σχέση με το κόστος του έργου και τις δυνατότητες χρηματοδότησης. Οσο παίζεται όμως εκεί το παιχνίδι, καθυστερούν ακόμη περισσότερο τα έργα στο υπόλοιπο οδικό δίκτυο. Για τα οποία νομίζω ότι δεν προβλέπονται αυτοκινητόδρομοι, αλλά ριζικές βελτιώσεις και παρακάμψεις. Οι οποίες "θα" γίνουν κάποτε τμηματικά, καθώς τα έργα έχουν τεμαχισθεί (Ριζόμυλος - Κορώνη) και αναζητούνται μερικά εκατομμύρια ευρώ (όταν τελειώσει η μελέτη στο Ριζόμυλος - Πύλος - Μεθώνη). Το ζήτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων είναι η εκ νέου ιεράρχηση των στόχων κατά περίπτωση, η ανάδειξη της σημασίας των επί μέρους έργων και η διεκδίκηση της ταχείας προώθησης των κατασκευαστικών επεμβάσεων. Αυτό προϋποθέτει ότι οι παράγοντες θα ενδιαφερθούν πραγματικά για τα οδικά έργα υποδομής, κάτι που δεν είναι δεδομένο αλλά ζητούμενο. Οι δηλώσεις με το κιλό, συνεργασία και τοπικό σχέδιο για τη Μεσσηνία ανύπαρκτα.